Mahzun Ayasofya
Çehrende yok hiç neşe,
Mahzunsun Ayasofya.
Hasretsin ulvî sese,
Mahzunsun Ayasofya.
Şenlenir yine çehren,
Gün gelir biter hüznün,
Biter elbet şu çilen,
Mahzunsun Ayasofya.
Gülmez nicedir yüzün,
Neden, niçin bu hüznün,
Dinmez özünde sızın,
Mahzunsun Ayasofya.
Uzaksın nice yıl sen,
O ulvî yüce sesten,
Sessiz, yalnız her gecen,
Mahzunsun Ayasofya.
İsa YAKAN
***
İncitme bir kalbi...
Lezzet ve elemi karışık dünya,
Acı ve tatlısı sürer bir ömür,
Bir gün uyanırsın dersin ki rüyâ,
Elmas sandığın ten akıbet kömür.
Bahar bir diriliş, yaz gençlik çağı,
Sonbahar yaşlılık, kış ölüm ağı,
Dolup, boşalır han, bırakmaz sağı,
Köşk, saray beğenme ahirin çukur.
Rüzgâr ve bulutlar sırlı bilmece,
Her biri bir âyet gün ile gece,
Ay ve güneşe bak tılsımlı hece.
Gökyüzü mu’cize hep rahmet yağmur.
Her biri farklı dil konuşur âlem,
Tefsire az gelir deniz ve kalem,
Ten aşkla ürperir okşar bir meltem,
Kul saymaktan aciz mahlûkât tabur.
Ticaret ne olur gel eyle nazar,
Günah ve sevaba kurulmuş pazar,
Hafızan bir defter Hak cümle yazar,
Ne yese doymuyor nefis pek obur.
Hak hitabı dinle hatadan sakın,
Bir muhasebe var hesabı yakın,
Doğumdan ölüme sürer bu akın,
Mayanı saf eyle ekşir bu hamur.
Uslu en güzeli özlü söz kısa,
İncitme bir kalbi verme hiç tasa,
Sevgi ve hoş görü saygıda yasa,
Huzur reçetesi sulh ile sabır.
Z. Güngör Uslu
***
Hoş geldin Ramazan
Hoş geldin mübarek Ramazan-ı siyam,
Hayalinle şenlendi, düşüm rüyam,
Hürmetle eğilir, sana ederim kıyam,
Hoş geldin, rahmetle, Nurlar’la geldin.
Yolunu hep dört gözle, bekledik,
Kusurlarımız vardı, belki gizledik,
On bir ay geçti, seni çok özledik,
Bereketle geldin, Nurlar’la geldin
Maneviyat saçtın, Nurlandı her taraf,
Bazı alışkanlıklarımızı eyledik bertaraf,
Senin gelişin, ne büyük bir şeref,
Hoş geldin, dolu dolu, Nurlar’la geldin.
Buram, buram kokar, bak maneviyat,
Nurunla kaybolur gider, çok seyiat,
Nasipsiz kalmışsan, bu iklimden heyhat,
Hoş geldin, mübarek şehri Ramazan.
Hasan Yeşilkaya
***
Toprak deyip geçme
Toprak’tan halketmiş seni Yaradan,
Kibirlenip durma, çekil aradan,
Cennet’ten göndermiş şu yer yüzüne,
Biraz kalıp dönersin tekrar özüne.
“Benim sadık yarim kara topraktır”
Aşık Veysel demiş; elbette Hak’tır,
Böyle gönül erleri hemde pek çoktur,
Dünya elbiseleri şimdi topraktır.
Ekmeğin topraktan, suyun da ondan,
Yiyip içip yaptığın, ev’inde ondan,
Kar-yağmur adıyla gelirler Hak’tan,
Balın kaymağın çayın, hepsi topraktan.
Aslına rücu etmeyen nerde görülmüş,
Toprak deyip geçme, ey ibni turab,
Yediğin içtiğin ondan süzülmüş,
Nice kavimler göçmüş, olmuşlar harab.
İHSAN YILDIRIM
***
Annelik
İnsanın en birinci,
Üstadı annesidir.
En tesirli muallim,
Yine validesidir.
O kutlu Nebi bile,
Demiyor mu ki bize,
Cennet annelerinizin,
Ayağı altında diye.
Yavrusuna bir şey olsa,
En evvel o hisseder.
Gerekirse onun için,
Canını feda eder.
Dünyada en fedakâr,
Şüphesiz annelerdir.
Onların merhameti,
Tüm dünyaya emsaldir.
Kuşatır kâinatı,
Tecellisi Esmanın.
Annenin merhameti,
Yansıması Rahman’ın.
Yanlış kullanmaz ise,
Bu şefkati anneler,
Cenneti de kazanır,
Yavrusuyla beraber.
Annelik kutsaldır,
Hiç şüphesiz tesirli,
Her anne bu görevin,
Kıymetini bilmeli.
Nurefşan Taş
(Nüceym)
***
Editör: Abdil Yıldırım
[email protected] - [email protected]