Çocuğun bulunduğu ev hayat doludur. Anne-baba özellikle dede ve nineler için sevinçtir, neşedir, mutluluktur. Hayata bağlanmanın bir vesilesi, tehlikede olan birçok evliliğin kurtulmasının sebebidir. Çocuk İlâhî ikramdır, rahmettir, berekettir. Çocuk gelecektir, umuttur. Çocuk safiyetin, masumiyetin ta kendisidir. Bunların da ötesinde çocuk, yüce yaratanın ana babaya emanetidir. Emanetin teslim alındığı gibi muhafaza edilmesi gerekir aksi takdirde emanete hıyanet edilmiş olunur.

Çocuk çocuktur. Bilmiyordur öğrenecektir. Yanlışı yapacak, doğruyu arayacaktır. Sınayacak, deneyecek, yanılacak, kıracak, dökecektir. Merak edecek, soracak, bakacak inceleyecektir. Bütün bunları yaparken bizim istemediğimiz işleri yapacak, zarar verecek ve çoğu kez üzecektir. Kirlenecek, kirletecek, yıpranacak ve yıpratacaktır. Maksadı saydığımız olumsuzlukları yaşamak ve yaşatmak değildir. O bütün bunları yalnız ve yalnız anlamak ve öğrenmek için yapacaktır. Başkaca hiçbir gayesi yoktur. Yaramaz değildir, kötü çocuk, huysuz çocuk değildir. Asla sizi üzmek gibi bir derdi yoktur. Hele hele ev eşyalarına zarar vermeyi hiç istemez. Ama merak işte, içten içe zorluyor öğrenecek, anlayacak. Bizden tek istediği; kendisini anlamamız ve bu konuda yardımcı olmamızdır. Bu isteğini doğrudan, net cümleler kurarak anlatamaz. Dolaylı anlatır, davranışlarıyla anlatır. Hal diliyle söyler.

İşte tam bu noktada anne baba basiretli olmalıdır, donanımlı olmalıdır. Çocuk psikolojisini hiç olmazsa kabataslak bilmelidir. Hatta çocuk dünyaya gelmeden bu konularda zihnen, fikren hazırlıklı olmalıdır. Bu hazırlık, evin tasarımından, eşyaların yerleştirilmesine, çocuk için tehlikeli olabilecek her ne varsa tamamı için emniyet tedbirlerinin alınmış olmasına kadar kapsayıcı olmalıdır. “Ağaç yaş iken eğilir” der atalarımız. Biz de çocuğumuzu eğitmeye, yetiştirmeye, geleceğe donanımlı hazırlamaya meyilliyizdir. İlk iş olarak çocuğu içten severiz şımarmasınlar diye! Sonra bir hata, kusur, yanlış gördük mü bir daha o yanlışı yapmasınlar diye basarız azarı. Olmadı iki de tokatla iyice pekiştiriveririz. Böylece kararlılığımızı gösteririz! Ya da o kadar gaddar olmayız! Kilitleriz bir odaya. Sonra yanlışlarını sıralarız da sıralarız peş peşe. Böylece onlara doğruyu öğrettiğimizi düşünürüz.

Maalesef geleneksel çocuk eğitim metodumuz bu şekildedir. Azarlarız, tokatlarız, hapsederiz ya da bol bol tenkit ederiz. Çok şükür ki son yıllarda hızlı bir şekilde bu ilkel metotların terk edildiğine şahit olmaktayız. Alacağımız daha çok mesafe bulunmasına rağmen iyi yolda olmamamız ümit verici.

Reşit oluncaya kadar çocuğa günah yazılmaz. Bunu hepimiz biliriz, ama hikmeti üzerinde hiç düşünmeyiz. Ceza çocuğu eğitmiyor, acıtıyor, kanatıyor, ruhunu örseliyor, fıtratını bozuyor, ama eğitmiyor. Öyle ki geri tepen silâhlar gibi istenenin tam aksi çocuklar yetişiyor. Ceza arttıkça sapma da artıyor. Ceza uygulayıcıları sonuç alamadıkça cezada şiddet ve dozajı arttırıyor. Neticede vahşi, merhametsiz, toplumun başına belâ olan nesiller yetişiyor. Suç makineleri kimin eseri dersiniz? Elbette hiçbir anne babanın arzusu bu değil.

Çocuğa hata yaptığı fark ettirilmelidir. Kusurları düzeltilmelidir. Merhametle, şefkatle yanlışların üzerine gidilmeli, ikna metodu şaşmaz ilkemiz olmalıdır. Soğukkanlı, sükûnet içerisinde XXXXXmeselelere yaklaşıp çocukla restleşmeden, dostça kuracağımız diyalogla üstesinden gelemeyeceğimiz hiçbir sorun yoktur. Aciz kaldığımız yerlerde profesyonel destek almak da bir yöntemdir ama asla ceza bir eğitim yöntemi değildir.