Sanırsın ki çok ötelerden gelir bu ses ya da sana en ırak olan diyarlardan ulaşır, ihtar edilir kalbine. Oysa ki sana ulaşan ferman en yakınında bulunan Sultan-ı Zülcelâl’in fermanı. Ellerinle taşıyamayacağın kadar büyük, heybetli ve haşmetli dağların sırtlayamayacağı kadar ağır. İlk sözün, önsözünde belirtmiş olduğun kadar andına riayet etmeni ister. Eğrilmeden, savrulmadan kâinatın tabiatına uymanı, sırtlanmış olduğun emaneti vazife bilip O’nun adını anmanı ve sadece O’nunla olup O’nu dert edinmeni ister. Dillerde, renklerde toprakta ya da suda ona bakmanı ister. Ona bakıp, onunla isteyişlerine varmanı ister. Seni var edene varıp, onunla var olmayı düşünüp yol almanı ister. O kırılgan ellerine büyük bir sarayın anahtarını tutuşturur. Ve derki sana o kapı ‘’İsteme Kapısıdır’’ bu kapıyı çalmayı unutma. Oralarda sana ayırttıklarım var, bütün istemelerin o kapının ardında gizli der. 

Ve şimdi sen açmalısın o kapıyı, girmelisin seni bekleyen o saraya bütün isteyişlerine varıp, onlara bir ruh giydirmelisin duâların ile. 

Eğer aslını istersen, isteyişlerinin içine varmalısın, dikkatle bakınmalısın ona, perdelerin perdelerini, perdelemeden görmelisin ve anlamalısın ki isteyişlerini kalbine dokunduran Rabbinin kendi zatı olduğunu. Sana onu hatırlatan, unutmaya terk ettiğin isteyişlerini, sana rahmetiyle vaat ettiği bir Cennet bahçesi olduğunu göreceksin. O müzeyyen ve sonsuz bahçesinde sana ayırttıklarını vermek istediğini ve sana istemek için, istemeyi verdiğini göreceksin. Madem Allah rahmet hazinesinden sana bahşettiği bahçeden istediklerini vermeyi istiyor, o zaman O’na düş ve O’nu düşün O’nunla isteyişlerine var. Ve iste, zira Allah isteyenleri sever. Merak etme O (cc) seninledir.