Nerede ve nasıl gerçekleştiği önemli değildir yapılan yeniliklerin. Zihniyet “Hadi biz yaptık, biz üstün insanlarız, en doğrusunu yaptık”tır. Halk benimsemeyince “Halk cahil, bir şeyden anlamaz” olur. “Gökten gelen dogmalarla hareket etmektedir zira, bu yüzden de gericidir(!)” halk. Bu böyledir “halk yerine düşünüp karar verme”yi meslek edinmiş güruha göre.
Evet dinî noktada bir sıkıntı vardır, fakat bu sıkıntı onu ortadan kaldırmak değil, onu hakikî, doğru şekliyle ve samimî olarak anlamaya çalışmakla aşılır elbette. Hiç şüphesiz yıllarca terakkiye sebep olmuş İslâm dini ne olmuş da birden bizi geriletmiştir? Fakat maksat terakki değil de tahrip olduğundan mıdır bilinmez ilk saldırı dine ve rükünlerine olmuş ve hâlen olmakta.
Hiçbir yıl yoktur ki ülkemizde gerek eğitim, gerek ekonomik, gerek hukukî, gerekse siyasî alanda yenilikler yapılmış olmasın. Lâkin yine hiçbir yıl yoktur ki bizim bu sayılan ve daha nice temel sıkıntılarımız ayyuka çıkmış olmasın. "Ne oluyor da bir türlü 'muasır medeniyetler seviyesi'ne çıkamıyoruz biz acaba?" diye düşünmemek elde değil. Aslında düşünmekte sorun yok da, icraata geçince ya irticacı, ya anarşist ya da gerici olursun bu ülkede, yani düşünmek de sıkıntılıdır, sakıncalıdır. Yıllarca yapılan yenilikler bir türlü adresini bulamamış ve hiçbir kesim tatmin olamamıştır. Acaba sorun, halkın hiçbir şeyi beğenmeyişinde midir, yoksa yapılan yeniliklerde halkın yapısı düşünülmeden, ‘tepeden inme’ diye tabir ettiğimiz şekilde yapıldığından mıdır? Asıl sıkıntının iddia edildiği gibi din olmadığı seksen dokuz yıllık dini tahrip mesleğinin sonucu ile sabittir. Öyleyse halkın istek, arzu, inanç vb. değerlerinin dikkate alınmadığı şıkkı kalıyor geriye. Bu güne değin ‘çok düşünen güruh’un uygun gördüğü şekilde olmuştur tüm yenilikler, bu genç sayılabilecek cumhuriyetin doğumundan bu yana. Öyleyse sorun nerede?
Mesele tam da burada başlamaktadır işte. İlk inkılâplardan bu yana her yenilik maksatlar değişse de yöntemde pek değişiklik yapılmadan halkın önüne sunulmuştur. Aslında insaflı olmak gerekirse, ki gerekir, en azından baştaki kadar baskıcı değil yeni yöntemler. Ama bakıldığında amacına ulaşamamış nice yenilik çarpar gözümüze. Sürekli değiştirilen sınav sistemlerinden, makyaj yapılarak önümüze sürülen anayasalara, kılık kıyafet inkılâplarından günümüzde ilk ve orta öğretim ile liselerdeki kıyafet serbestiyetine, uygulamada kısmî özgürlük verilen fakat prosedürlerde hâlen yasaklı olan üniversitelerdeki başörtü yasaklarına değin liste uzatılabilir.
Uzun lafın kısası, görünen o ki, bu seksen dokuz yıllık Cumhuriyet "sözde hürriyetler ve demokratikleşmeler çöplüğü"ne dönmüştür maalesef. Öyleyse bu Cumhuriyet'in yalnız seçilmişler değil seçenlerden de oluştuğunu hatırlatmak, yani bir halkın da olduğunu hatırlatmaktan öte ne yapılabilir bilemiyorum. İyimser olacak olursak, iki arpa boyu yol gitmişiz diyebilirim sadece…