En nihayetinde yarım saatlik mini bir yolculuk ile de okuma programımızı yapacağımız Hamamüstü Köyü Gölcük Mevkii’ndeki evimize ulaştık… (Evet, belki aitlik eki kullanmak gariptir, lâkin ev sahiplerinin evimizdeki sıcaklığı hissettirmeleridir buna sebep)
Köy yüksekçe bir dağın şehre bakan yamacında kurulu. Gece ayrı gündüz ayrı güzellikleri, Cenâb-ı Hakk’ın sanatlarını, kör gözlere dahi gösteriyor ve ruhta derin hisler uyandırıyor… Elbette, şehirden bir hayli yüksek olan bu köyde, bu tarz hisler uyanınca bizde, “Âlî ruhlar yüksek yerleri sever” malûmatımız dolayısıyla heveslenmiyor da değiliz, acaba… diye. Heveslerimiz bir yana dursun, bizi misafir edecek ev sahibemiz Saniye annemizin bize hazırladığı tatlı lokmaları, çay eşliğinde ağızdaki kuvve-i zaikanın beğenisine sunarken, şehrin ışıkları yorgunluğumuzu unutturuyor bizlere. Maddeten ve manen sıcacık olan bu köy evinde sobanın çıtırtıları eşliğinde tatlı bir uykuya dalıyoruz, yarınki programımıza dinç uyanabilmek için.
Kısa sürecek okuma programımız dolayısıyla, her anımızı değerlendirmek iştiyakı içinde, sabah namazı, tesbihat ve ders muhteşem üçlüsünün inşaallah hakkını verebilmiş olma ümidiyle, programımıza başlıyoruz. Cenâb-ı Hakk’ın rahmet hazinesinden gelen leziz taamlar ile kahvaltımızı ettikten sonra yaratılış harikalarını seyir ve şahsî okumalarımızı yapmak üzere yola koyuluyoruz…
Yeşilin, mavinin ve sonbahar renklerinin eşliğinde Âyetü’l-Kübra Risalesi ile kâinattan Hâlıkımızı sorduk. Gökyüzünde hızlı hareketleriyle vazife mahallerine koşan bulutlardan, yapraklardaki aksi olan hışırtısıyla “Ben de buradayım” diyen rüzgârdan, kurda kuşa ağaca hanelik eden, buz gibi lezzetli sulara mahzenlik eden dağlardan sorduk… Okudukça sorduk, sordukça tek bir cevap aldık. Bahsi geçtiğinde her biri, adeta sözleşmişçesine okuduklarımızı tasdik etti vazifelerindeki ciddiyetleriyle.
“Camid şuursuz bu mahlûkat emre itaatte bu denli aceleciyken, bahsini duyup tasdik etmek için sabırsızlanırken, biz şuurlulara ne olmuş ki mesuliyetten kaçmaya hak bulalım” deyip, buluttan, rüzgârdan, dağlardan dersimizi aldık inşaallah…
Öğle vaktinin girmesiyle tesbihlerine şâhit olduğumuz mevcudatın tesbihlerini Cenâb-ı Hakk’a sunmak üzere namazlara durduk. Öğle yemeği ve şahsî okumalarımızın müteakibinde ikindi namazlarımızı da eda ettik. Semaverde demlenen çayımızı Âyetü’l-Kübra okumaları eşliğinde yudumladık.
Tattığımız bütün lezzetleri ve görsel şöleniyle gönlümüzde hoş sadalar bırakan bu yerden ayrılma vakti gelmişti artık. Düzce’de on beş günde bir düzenlenen seminerlere tevafuk eden bu ziyaretimizin, “Seminerden de nasiplenelim” diyerek, köydeki kısmını sonlandırdık. Akşam namazlarının ardından yolculuğun yönünü Düzce merkezdeki Yeni Asya seminer salonuna çevirdik. Opr. Dr. Ahmet Yakut’un verdiği “İlâhî Program: İnsan” konulu seminerde insanın yaratılışındaki acib hallere kulak verdik. Yaratılıştaki vahdaniyet ve ehadiyet delillerini müşahede ettik.
Düzce’deki son gecemizi merkez dershanede geçirip Rahmet hazinesinden kuvve-i zaikamızın beğenisine sunulan leziz bir kahvaltı ve kuvve-i hafızamıza nakşedilen harika manzaralar ile Düzce’ye veda ettik. Cenâb-ı Hakk’ın bizi lezzetlendirirken ve ulaşımımızı sağlarken sebep kıldığı herkese teşekkür ediyoruz. Biz İstanbul Yeni Asya Üniversite Hanım Nur Talebeleri adına…