İnsanın kalbi kıymetli bir sığınaktır. Kalp, her zaman umut ile bekleyişler saklar. Ve kimi zaman beklediklerimizden uzak düşeriz. Bir ateş kör olur, yanar. Ve bir ateş kül olur. Pencerenin buğusuna, bir hüzün düşer.

Hüzün denizine, gök kubbede süzülen bir kuş misali göç ederiz. Her bekleyiş ardında bir sürgün saklar. Uzun yağmurlara, kısa cümle eşlik eder. 

Bazen gitmek zordur, bazen kalmak. Aslında, en zor olan gitmeden gitmektir. Şehrinden, yaşından ve çiçek çiçek gelen bir bahardan zamansız gidersin. Öyle zamansız ve öyle fark edilmeden gitmeler vardır. Aydınlık, karanlık, mevsimler, yıllar ve sessizlikler bir sürgününde geçer. Ruhun ve kalbin yalnızlık ile sarıp sarmalanır. Ve kalbin tel örgülere takılan uçurtmalar ile aynı kadere teslim olur. Sürgün de böyle değil midir? Zorunlu ve bir o kadar da zordur.

Bu sürgün, gülün renginden, gökyüzünü verdiği derin huzurdan, kalabalıklardan sıyrılıp, bir kaçıştır. Kalp kelâmı, bir sukutun ardından kalır.

Sükût derin ve ağır bir sırdır. Sükut, uzun uzun cümleler ile boğmayıp mananın kıymetini kaybetmemektir. Ve sükût en iyi kelâmı ifâde etmektir. Bir sükût, bir kalbin en uzun şiiridir. Bir sükût, bir sürgünün kalbidir.

Bazen baharlar lâl kesilir. Hece hece cümlelerin bir Meryem suskunluğuna emanet edilir. Uzun ve siyah geceler, semâda yankılanan bir ezan sesi ile kırılır. Kalbinin en derinine saklanan ve sürgün edilen derin hüznünün ve temiz sırrını, sırrın sahibi bilir, görür ve işitir.

Kırmızı, beyaz ve siyah gülleri seven, dikeni ile sevmez mi? Bazı sürgünler vardır. Ve her sürgünün, elbette bir dönüşü vardır. Ardından fâni esaretleri bırakıp sonsuz kavuşmalar getirir. Bir kuş, bir gün kafesinden çıkar ve mavi göğe kanatlarını çırpar. Her bekleyiş, bir vuslat ile mühürlenir. Kadim bir sabır ile taçlanır bazı baharlar. Ve o baharlar, elbet bir gün gelir. Bekleyişler çiçek açar. Bekle, her sürgünün elbette bir dönüşü vardır. Teslimiyet ile, sabır ve duâ ile bekle.