Birisi beğendirmek için yazanlar diğeri ise sadece hakka hizmet için yazanlar. Beğendirmek için yazanlar kendi fikirlerini değil memnun etmek istediği kesimin beklentilerini yazar. Kalemi başkasının elinde olup başkasının hesabına çalışırlar. 

Yaz denilenden ötesini yazamazlar ve kendilerine verilen sınırın dışına asla çıkamazlar. Kendi fikirlerinin değil kimin adına yazıyorsa onun isteklerinin bir naşiri gibi çalışırlar. Onlar için önemli olan istikamet sahibi olmak değil medyanın gözü önünde şöhret sahibi tanınmış bir gazeteci olmaktır. 

Bu sebeple başkasının minneti altında kıymetsiz bir hayat geçirirler. Bir zaman ilgi görseler de işin sonunda değersizleştirilip yalnızlığa terk edilirler. 

İkinci kesim ise sadece hakka hizmet için yazanlardır. Onlar tutulacak tek hatırın hakkın hatırı olduğunu bilirler. Hakkın hatırının üstünde bir hatır tanımazlar. Hakkın hatırını başka hatırlar ile değişmezler. Hakka hizmet dışında başkalarının hizmetkârı olmazlar. 

Söylenmesi gereken doğruları doğru zamanda yani tam zamanında söyleyerek isabet ederler. Doğruyu savunmak mesleklerinin esasını teşkil eder. Hakka hizmet için yazanlar vehim ve korkularla değil akl-ı selimle hareket eder. Herkesin hukukunu gözetmek hususunda hassasiyetle davranırlar. İşte onlar; “Sizin minnetiniz dağ başında olsun. Size beğendirmek için değil, belki hakka hizmet için yazdım, vesselâm.” diyen ve her daim diyecek olanlardır.