“…Hava ayinesinde, yalnız şemsin zayıf bir ziyası görünür. Su ayinesinde şems ziyasıyla görünürse de elvân-ı seb’ası görünmüyor. Fakat toprak ayinesi, çiçeklerinin renkleriyle, şemsin ziyasındaki yedi rengi de gösterir.” (Mesnevî-i Nuriye)
Hakikatine kıyasla şahs-ı manevî de aynı toprak gibi olup bütün renkleri gösterme kabiliyetine sahiptir. Şahs-ı manevî içerisinde her bir ziya kendi renkleri ile rahatlıkla görünebildiği gibi, diğer renklerin güzelliğinden de istifade eder. Şahıs ve şahısçılık ise hava ayinesi veya su ayinesi gibi olup hiçbir rengi gösteremez. Ancak bazı zayıf ışıkları gösteren şahıs ve şahısçılık renklerin güzelliklerinden mahrum kalır. Böyle bir kabiliyete sahip şahs-ı manevî yerine ancak bazı zayıf ışıkları gösterebilen şahısçılık tercih edilemeyeceği gibi, birbirinin yerini de tutamaz.
Tecelliyat ve cilvelere en yüksek bir ayine olan toprak ile birçok inayete mazhar şahs-ı manevî arasında ki bu benzerlikler çok manidardır. Şahs-ı manevî hiç umulmadık hizmetleri, gayretleri, muvaffakiyetleri yerine getirebildiği gibi birçok zorlukları da aşabilme kabiliyetine sahiptir. Şahısçılık ise ancak tek şahsın kabiliyeti nispetinde bazı muvaffakiyetlere sahip olabilir.
“Said, tam toprak gibi mahviyet ve terk-i enaniyet ve tevazu-u mutlakta bulunmak şarttır; tâ ki Risaletü’n-Nur’u bulandırmasın, tesirini kırmasın” (Kastamonu Lâhikası) Hakikatinden de anlaşıldığı gibi tam toprak gibi olan bir şahs-ı manevide mahviyet, terk-i enaniyet ve mutlak bir tevazu hükmeder. Risale-i Nur’u bulandırmamak ve tesirini kırmamak ancak böyle bir şahs-ı maneviyeye intisapla mümkündür.