Dünyaya ait işlerimizin bozulmaması için aramızda hiçbir ittifak münasebeti bulunmayan insanlarla bile ittifakı sağlayacak münasebetler oluşturarak onlarla işbirliği yapma gereği duyuyoruz. Yani fani olanda ittifaklar yaparak o ittifaklar üzerine hareket ederken, bakiye ait hizmetimizde şahs-ı manevimizin her an ihtiyaç duyduğu ittifakı sağlayacak hareketlerden neden kendimizi çekelim? Rıza-i İlâhî yolunda yapılan hizmet-i imaniyemizin çok muhtaç olduğu ittifak halini göstermek en önemli bir vazifemizdir.

“Acaba, dünyevî ve millî bir maksat için çok zatlar enâniyeti terk edip, Firavun-meşrep bir adamın kemâl-i sadâkatle etrafına toplanıp, şiddetli bir tesanüdle iş gördükleri halde, acaba bu kardeşiniz, hakikat-i Kur’âniye ve hakaik-i imaniye etrafında, kendi enâniyetini setretmekle beraber, o dünyevî komitenin onbaşıları gibi terk-i enâniyetle hakaik-i Kur’âniye etrafında bir tesanüdü sizden istemeye hakkı yok mudur? Sizin en büyük âlimleriniz de ona “Lebbeyk” dememesinde haksız değil midirler?” (29. Mektup) Hakikatince, hiçbir enaniyeti içinde barındırmayan, enaniyetin terki üzerine teşekkül etmiş bir şahs-ı manevî elbette bizden ittifak ve tesanütü istemektedir. Şahs-ı manevinin bu isteğine ittifak ve tesanüt halini göstererek cevap vermemek haksızlık değil midir? Elbette, şahs-ı manevinin halis her bir ferdi bu haksızlığı irtikâp etmek istemez.

Şeyh Sadi’nin Bostan ve Gülistan eserinde verdiği bir öğütle yazımızı sonlandırıyoruz: “Birisi çocuğun kulağını burdu, ona şöyle dedi: ‘Şaşkın, bedbaht çocuk. Ben sana kazmayı odun kır diye verdim. Mescidin duvarını yık demedim’ Dil şükür ki, hamd içindir. Hakşinas olan kimse onunla gıybet etmez. Kulak, Kur’ân, nasihat dinlemek içindir. Bühtan, bâtıl dinlemeye çalışma. İki göz Cenabı Hakk’ın âsarı kudretini görmek içindir. Kardeşinin, dostunun ayıbından göz yum.”