Hakikatini ifade eden Bediüzzaman Hazretleri, hizmet-i imaniyede ki vazifelerde o vazifelerin sadece dünya işlerine bakan yönü için değil tüm yönlerinde şahs-ı mânevîyi vekil olarak tayin etmiştir. “Şu hizmeti de şahs-ı mânevî göremez” denilecek bir nokta bırakmayarak, şahs-ı mânevî dışındaki hareketlere izin vermemiş ve hizmeti şahs-ı mânevîyeye bırakmanın “isabet” olduğunu beyan etmiştir. Ayrıca şahs-ı mânevîyeye bırakılan bir hizmetin şahıslardan himmet ve yardım beklemeyeceği bu ifadelerden anlaşılmaktadır. Şahs-ı mânevînin bu vazifeleri taşıyabileceğine dair “daima da şimdiye kadar yapıyorlar” ifadesini kullanarak, şahs-ı mânevînin önceki hizmetleri ile devam etmekte olan hizmetlerini delil olarak göstermiştir.

“Meselâ, seninle görüşen muvakkat bir dirhem ders ve nasihat alsa, Risale-i Nur’dan, bir cüz’ünden yüz dirhem ders alabilir. Hem senin yerinde ondan nasihat alır, sohbet eder. Hem Nur şakirtlerinin hasları, bu vazifeni her vakit yapıyorlar. Ve inşaallah pek yüksek bir makamda bulunan ve duası makbul olan onların şahs-ı mânevîleri, daimî beraberlerinde bir üstad ve yardımcıdır diye ruhuma hem teselli, hem müjde, hem istirahat verdi.”(Şualar) Hakikatinde, Risale-i Nur talebelerinin şahs-ı mânevîsinin pek yüksek bir makamda olduğu ifade edilmektedir. Böyle bir yüksek makamın yerini hiçbir şahsi makam sahibi dolduramayacağından, şahs-ı mânevînin parlak makamının yerine hiçbir şahsi makam ikame edilemez. Ruhumuza teselli, müjde ve istirahat veren şahs-ı mânevînin kıymeti hiçbir şeyle değişilemez.