Halk adına karar verenlerin bu kararların neticelerini üstlenmesi gerekir. Bu neticeler sadece müspet olduğunda sahiplenmek değil ortaya çıkan menfi neticeleri de kabullenmek gerekir. 

Gözetleyici ve hesap soran konumundaki halktan hiçbir şey gizlenemez. Her zaman hakkını istemek halkın öncelikli talebidir. Bediüzzaman Said Nursi: “Ey tabaka-i havâs! Biz, avam ve ehl-i medrese, sizden hakkımızı isteriz.” (Münazarat) diyerek, vazifelilere seslenmektedir. Havas tabakasının peki bizden ne istersin? Sorusuna ise şu şekilde cevap vermektedir: “Sözünüzü, fiiliniz tasdik etmek. Başkasının kusurunu kendinize özür göstermemek. İşi birbirine atmamak. Üzerinize vacip olan hizmetimizde tekâsül etmemek. Vasıtanızla zayi olan mâfâtı (elden çıkan) telâfi etmek. Ahvâlimizi dinlemek, hacetimizle istişare etmek, bir parça keyfinizi terk etmek ve keyfimizi sormak istiyoruz.” (Münazarat) 

Halk adına karar verici olanların söyledikleri ile yaptıklarının tutarlı olması gerekir. Yetki sahibi olanlar işlerinde yaptıkları aksaklıkları başkalarını suçlayarak örtemezler. Görev ve sorumluluklarını yapmamaktan doğan zararları gidermekle mesuldürler. Kendi aralarında yaşanan çekişmelerin zararlarını halka çektiremezler. Halkı dinlemekten, halkın dertlerine derman olmaktan kaçamazlar. Halk sefalet içeresindeyken kendileri keyif süremezler. Kendi keyiflerini halkın keyfine tercih edemezler. Halka hizmet için kendi keyiflerini terk etmek mecburiyetindedirler. Biz hakkımızı istemekle onlarda hakkımızı vermekle görevlidirler.