Ezanlar okunsun, bayrak dalgalansın, diye
Arşa yükselen burç kalenin
Kan ve terle koca bir destan yazıldı.
Her karış toprağında, Çanakkale’nin.
Ateşle kanla savruldu her tarafa
Yüz binlerce kafa, kol, gövde, bacak
Vatanda yükselsin, Tevhid sesleri.
Ve “hiçbir zaman inmesin,” diye sancak.
Gazinin göğsünde asılı şeref nişanesi
Her yerde hissedilir şehitlerin nefesi
Her taşta her kitabede daima yankılanır,
“Çanakkale geçilmez!” diye haykıran sesi.
Düşman vatanıma dikmişken nazarını
Kaybetti şerefini, hem yoğunu varını.
Şimdi boğazın sularını ürpertirken, rüzgar
Öpmekte, köpüren dalga, şehit mezarını.
Saygıyla anarım, ölmeyen o şehitleri.
Saygıyla anarım, geri dönen gazileri.
Vatan haritasına mührünü vuran
Saygıyla anarım, ben Çanakkale’yi.
Saygıyla geç, ses olmasın durgun akan suda
Çünkü yüz binlerce şehit, şimdi uykuda.
Hasan Şen, İzmir