Çağın tefsiri olarak verdiği hükümlerde Kur’ân-ı Kerîm’i ve Hazreti Peygamber Aleyhissalâtü Vesselâmın uygulamalarını esas alır.

Meselâ, Bediüzzaman Hazretleri Münâzarât isimli eserinde o dönem meşrûtiyet olarak isimlendirilen demokrasiyi; iki âyetin tecellisi olarak takdim eder:

“İşte meşrûtiyet “Ve işlerde onlarla istişare et” (Al-i İmran Sûresi, 159.), “Onların aralarındaki işleri istişare iledir” (Şûrâ Sûresi, 38.) âyet-i kerimelerinin tecellisidir ve meşveret-i şer’iyedir (Şeriatın emrettiği meşverettir). O vücud-u nuranînin kuvvete bedel, hayatı haktır, kalbi marifettir (ilimdir), lisanı muhabbettir, aklı kanundur, şahıs değildir.”

Bediüzzaman Hazretleri’nin “kâinata değişmem” diye iltifat ettiği ve saf-ı evvel talebelerine “hepinizi aldatabilirler, ama bu taşı asla aldatamazlar” diye dikkat çektiği Zübeyir Gündüzalp’in Risale-i Nur prensipleri dâhilinde belirlediği; yaklaşık yarım asırdır neşriyat hizmetinde bulunan Yeni Asya Gazetesi ve Cemaatine; günümüzde içtimaî ve siyasî sebeplerle yapılan bühtanlar (iftira) iki iddiaya dayanmaktadır.

Birincisi; Bediüzzaman Hazretleri’nin Risale-i Nur eserlerindeki içtimaî ve siyasî bazı mektuplar konjonktürel, yani zamanın şartlarına göre ifade edilen hükümlerdir. Bugün şartlar değişmiş olduğundan siz o bahisleri yanlış yorumluyorsunuz.

İkincisi; Hayatta olan saf-ı evvel ağabeylerin görüşü de bu istikamettedir. Siz bu ağabeylerden daha mı iyi bileceksiniz?

Bu iddialardan birincisine cevabımız Risale-i Nur eserlerindeki hiçbir hüküm ve prensip konjonktürel değildir. Çünkü bu hüküm ve prensipler Kur’ân-ı Kerîm ve Sünnet-i Seniyyeden köken almıştır. Bunun için kıyamete kadar hükümleri geçerlidir. Öyle ki bu konuda Bediüzzaman Hazretleri bizzat kendisinden işitilen her sözün bile mihenge (Kur’ân ve Sünnete) vurulmasını; altın mı, bakır mı çıktığının kontrol edilmesini istemektedir. Bu sözün mana-yı muhalifi Risale-i Nur eserlerinde bu ölçü dışında hüküm bulunmadığına delil olmaktadır.

Ayrıca Bediüzzaman Hazretleri’nin en yakın ve yazımızın başında ifade ettiğimiz iltifatlara mazhar olan talebesi Zübeyir Gündüzalp “sadırdan değil satırdan” konuşmaya büyük ehemmiyet vermiş, Risale-i Nur eserlerinde geçmeyen afakî yorumlara itibar etmemiştir. Kendisine sorulan sorular karşısında “Ben âlim değilim. Risale-i Nur’daki hüküm budur” diyerek satırdan konuşmuş ve Risale-i Nur eserlerine ve Bediüzzaman Hazretleri’ne sadâkat göstermiştir.

Yine Bediüzzaman Hazretleri’nin “yetmiş veli kuvvetindedir” diye iltifat ettiği Tahiri Mutlu Ağabey de kendisine sorulan içtimaî ve siyasî meselelerde “Üstadın veziri Zübeyir Ağabeydir; en iyi o bilir; ona sorun” diyerek kendisinden çok daha genç olan Zübeyir Ağabeye saygı ve hürmet ederek tevazu göstermiştir.

Zübeyir Ağabey siyasî parti kurma yoluna giren bir kısım Nur Talebelerine Risale-i Nur’un siyaset konusundaki ölçülerini hatırlatarak engel olması üzerine onlar: “Ağabey biz bu ölçüleri bilmiyoruz. Külliyatta geçen bu ölçüleri bir kitapta toplasanız da biz de istifade etsek” demişlerdir. 

Zübeyir Ağabey bu isteği ehemmiyetine binaen yerine getirmiş ve ‘Beyanat ve Tenvirler’ isimli kitabı derlemiştir. Böylece Risale-i Nur’daki siyasî tesbitler bir kitapta toplanmıştır. Fakat maalesef siyaset yoluna girenler parti kurmaktan vazgeçmemişlerdir.

Demek Risale-i Nur’un içtimaî meseleler konusundaki mektuplarını okumayı terk edenler; geçmiş zamanın hatıraları ya da hikâyeleri olarak okuyanlar veya konjonktürel deyip o günün şartlarında verilmiş hükümler nazarıyla bakanlar aldanmaktadırlar.