Deyim yerinde ise ordular kuvvetindeki haricî  ifsat komitelerinin saldırılarına karşı tek başına şahısların değil; ancak şahs-ı manevîyi  oluşturan, din-i mübine hizmeti gaye edinen cemaatler dayanabilir, mukavemet edebilir.

Bu dehşetli asrın savletli bid’alarına, dinsizliği yaymayı meslek edinen zındıka komitelerinin hücumlarına karşı insanlar, dahi olsalar bile, yalnız başına dayanamayacaklarını haber veren Bediüzzaman, dine hizmeti gaye edinen insanların mutlak manada bir araya gelerek ortak aklı esas alan, şirket-i manevî dediğimiz cemaat şeklindeki hizmet tarzını tercih etmelerini ısrarla tavsiye ediyor.   

Deha derecesindeki zekâsına rağmen, bahr-i muhit derinliğindeki ilmine ve irfanına rağmen, akıllara durgunluk verecek, cesaretine, metanetine rağmen, çağlara ışık tutan basiretine, ferasetine rağmen, saymakla bitiremeyeceğimiz daha nice kabiliyetlerine, istidatlarına ve meziyetlerine rağmen o eşsiz din büyüğü Üstad Bediüzzaman din-i mübine hizmet için yalnız başına değil; ömrünün sonuna kadar Barla’da, Isparta’da, Emirdağı’nda, Kastamonu’da aziz, sıddık, halis, muhlis, kahraman kardeşlerim dediği talebeleriyle birlikte tarihte emsali görülmemiş hizmetlerde bulundu.

Geçmişten bu güne Üstadın bu isabetli tavır ve tercihlerini dikkate alan bazı Nur Talebeleri (Yeni Asya camiası) yanlış yollara sapmadan, Üstadın ikaz ve tavsiyelerini dikkate alarak Nurlar’daki ölçü ve prensipleri esas tutarak, onun meslek ve meşrebi doğrultusunda önemli hizmetlerde bulundular.       

Geçmişten bu güne Üstad Bediüzzaman’ın ikaz ve tavsiyelerini kulak ardı eden, şahsî bazı kemalatlarına, kabiliyet ve istidatlarına güvenerek, kafa fenerleriyle yol almaya çalışan bazı ihvanlar da belki de farkında olmadan hizmet adına Nurlar’daki ölçü ve düsturlarla örtüşmeyen, kendilerinden menkul bazı tarz ve metodlarla hizmet ediyoruz diye maalesef mensubu olduklara bu kudsî dâvâya perde oldular, zarar verdiler.    

Cemaat ile bağlarını koparanlardan bazıları köşelerine çekilerek, bir nevi münzevî hayatı tercih ettiler.

Bir çoğu da her iktidar değişikliğinde kafa karışıklıklarına maruz kaldılar. Ve her defasında en güçlü partiden yana tercihte bulundular.

Kafa fenerleriyle yol almaya çalışanlardan bazıları da bu saatten sonra süfyan, mehdi arayışlarına girdiler.

Sudan bahanelerle cemaatten yollarını ayıranların bir çoğu da necat ve fütuhatı bir elinde siyaset topuzunu tutan, bir elinde de Kur’ânı tutan dinî değerleri siyasetlerine alet edebilme cür’etinde bulunan siyasî kadrolardan bekleme garabetine girdiler.

Kimisi de “putu” “pot” olarak telâffuz etmeye yeltendiler.

Senelerce Yeni Asya camiasında ifa-i hizmette bulunan bazıları da sudan bahanelerle ayrılıp gittikten sonra, habire Yeni Asya camiasını tenkit etmekle kalmayıp, iftira ve karalamayı alışkanlık haline getirdiler.

Ne diyelim?... Allah şaşırtmasın... 

Islah eylesin inşallah...