Temizliği seviyoruz. Temiz olmaya çalışıyoruz. Temiz olan yerlere gitmeyi yeğliyoruz. Kir, kirlilik, pasak, pasaklılık sevimsiz geliyor bize. Kirli yerlere gitmiyoruz, kirli yerlerden geçmiyoruz, ya da bir şekilde yakınından geçmek zorunda kalıyorsak acele ediyoruz, burnumuzu kapatıyoruz. Demek ki yaratılışımızda temizliğe, temiz olmaya ve temiz kalmaya yönelik esaslı bir duygu var, diye anlıyoruz. Bu çerçevede bedenimiz temiz tutmaya çalışıyoruz. Kirlenmemek için kendimiz sık sık banyoya atıyoruz. Yemeklerden önce ve sonra ellerimizi yıkıyoruz. Sofradan ya da masadan kalkar kalkmaz ağız temizliği gerçekleştiriyoruz. Yatağa girerken ve yataktan kalktıktan sonra yine ilk işimiz temizlik oluyor. 

Peki yaşadığımız fizikî çevremiz, dünya evimiz, atmosferimiz kirlendiğinde ne oluyor? Temizleniyor! Evet, çevremizin, dünyamızın, atmosferin temizlendiğini yakından gözlemliyoruz. Rüzgâr, bildiğimiz bilmediğimiz onca fonksiyonu yanında fizikî çevremizi süpürüyor, temizliyor. Öncesinde ve sonrasında yağan yağmur etrafı ıslatıyor, rüzgârın götüremeyeceği atıkları, kirleri önüne katıp uygun yerlere boşaltıyor. Ölen canlıları leş yiyici hayvanlar büyük bir zevkle kendilerine rızık yapıyor, çürüyüp etrafa çirkin koku salmasını önlüyor. Onların göremediklerini ve kendi haline bırakılırsa ortalığın çirkinlikten ve çirkin kokulardan geçilemeyeceği “atıklar” toprak tarafından adeta emilerek yok ediliyor! Aynı şekilde kirlenen hava “kirli havayı alıp tertemiz oksijene dönüştüren “görevlilerle”, yani ağaçlar ve bitkilerle temizleniyor! Güneşten gelen zararlı ışınlar dünyamıza ulaşmadan, atmosferde, ozon tabakası adı verilen özel ağla süzülüyor, temizleniyor.

Buradan hareketle, insan olarak, düşünen varlıklar olarak, âlemdeki bu muhteşem “temizlik” ve “temizleme” faaliyetinden bir Temizleyici’ye, bir Mutahhir’e ulaşıyoruz. O, kâinatı böyle temizliyorsa kendisi de her türlü eksiklikten, kirden münezzeh olmalıdır, diyor; O’nun, orijinal ifadesiyle Kuddûs olduğunu anlıyoruz. Yerdeki ve atmosferdeki bütün temizleme faaliyetlerinin aslında, Said Nursî’nin ifadesiyle O’nun bu Kuddûs isminin cilveleri olduğunu görüyoruz. 

İşte iman nûru bize bedenimizde, fizikî çevremizde, yeryüzünde, atmosferde… Allah’ın Kuddûs isminin yani özelliğinin nasıl cilvelendiğini gösteriyor. Bütün temizlik faaliyetlerinde O’nun bu isminin tecellilerini gözlemlediğimizi anlıyoruz. Küfür karanlığı ise bütün bu gördüklerimizin üzerini simsiyah örtü ile kapatıyor, -Allah korusun- ya bu muhteşem temizlik faaliyetlerini görmezden geliyoruz, ya da bunları bilgisi, iradesi olamayan nesnelere vererek insanlığımıza ters düşüyoruz.

Kur’ân-ı Kerîm’de kâinatın yaratıcısı olan Rabbimiz, Haşr Sûresi'nin 23. âyetinde kendi özelliklerinden söz ederken “kuddûs” ismine de yer veriyor. Aynı zamanda O, insanlara kendini tanıttırmak için gönderdiği Resul-i Ekrem’e, “ikra!” mesajından sonra ikinci sırada bildirdiği mesajında “ve siyâbekefetahhir: Ve elbiseni temizle” diyerek (Müddessir 74/4), tefsirlerde işaret edildiği gibi, her türlü şartlanmışlıktan uzak kalması, iç ve dış dünyasını temiz tutması emrini veriyor. 

Hayatı boyunca her türlü temizliğe riayet ederek yaşayan Resulullah da(asm) “temizlik imandandır” (Müslim, “Taharet”, 1) buyurarak temizlik ile iman arasındaki bağa dikkat çekiyor; bir anlamda âlemdeki temizliği görerek, bunu gerçek kaynağına bağlamanın tam da iman olduğuna işaret ediyor. 

İşte iman nûru zirvede olan Allah Resulü’nün bizim çoğu zaman farkında bile olmadığımız bir Kuddüs ismi cilvesine karşı Allah’a hamd ile mukabele etmesi! Sonsuz salât ve selâm olsun ona!