CEVAP: Acîp şeytanî bir aldatmaca ile kendini aldatarak yaşar. Lezzet aldığını zanneder.

Bunu izah eden bir misal anlatılır: Deve kuşuna “ Kanatların var. Uç.” demişler. O da kanatlarını kısıp “Ben deveyim” demiş, uçmamış. Ona “madem ‘deveyim’ diyorsun. O zaman yük taşı” demişler. Kanatlarını açarak “ Ben kuşum, ben kuşum” demiş. 

Kâfir de şüpheli bir küfürle yaşar. “Madem ölümü bir ebedî bir idam olarak görüyorsun, böyle gören bir insan nasıl yaşar ve hayattan lezzet alabilir?“ dendiğinde, başını gaflet kumuna sokar ki, ölüm ve eceli düşünmesin.

Ona “Madem baki bir âleme gidilecek. Orada güzel yaşamak için dinin emrettiği ibadetleri yapmak lâzımdır” dendiğinde, şüpheli bir küfürle yola çıkarak “ Belki (ahiret) yoktur. Yok için neden çalışayım” der. şüpheli bir küfürle dinî sorumluluklardan, iman ihtimali ile de, manevî elemlerden kurtulduğunu zanneder. Halbuki bu şeytanî aldatmanın hükmü, gayet sathî, faydasız ve geçicidir.

Kur’ân’ın kâfirler hakkındaki bu Rahmet tecellisiyledir ki, onlar bu dünyada Cehennemî bir elemden kurtulup şüpheli bir küfürle yaşıyorlar.

Yoksa onlar bu dünyada, Ahiret Cehennemîni andıracak manevî bir elemle yaşayacaklardı. Belki de intihara mecbur olacaklardı. ( Lem’alar, s. 83.)