Kuruluş, kurtuluş, fetih, doğum, ölüm, v.s… On yıllar, elli yıllar, yüz yıllar, bin yıllar geçse de bu günler unutulmaz. Kişilerin ya da beşeriyetin önem atfettiği derecede ve kabul gördüğü çerçevede ehemmiyet kazanır; anma günleri düzenlenir. Bazen, belirlenmiş hedeflere ulaşmanın mutluluğu ile kutlanır; istikbalin ufuklarında yeni hedefler belirlenir.

İşte onlardan birisini yaşadık geçtiğimiz 24 Şubat Pazar günü. Gerek şahıs olarak, gerekse de şahs-ı manevî olarak mutlu olduk, yeni ufuklarda buluşmak üzere temenniler ve dileklerde bulunduk, duâlar ettik. Üstadımızdan madden ayrılışın 60. Yılına girerken, 3. Said döneminin devamı olarak kabul ettiğimiz Yeni Asya Gazetemizin 50. Yaşını idrak ettik.

Evet, o gün önemliydi. Bir dâvâya gönül vermişlerin, tarihi bir gün olarak atıfta bulundukları bir gündü, o gün. Risale-i Nur’da iman, hayat ve şeriat mefhumlarıyla arka planı bulunan hakikatlerin, medyadaki dili olan 50 yaşındaki Yeni Asya Gazetemiz, bir şahs-ı manevinin temsilcisi olarak hem yaş gününü kutluyor hem de Üstadı olan Bediüzzaman Said Nursî’yi anıyordu.

O gün, şahıslar yüceltilmedi. Mücahit ve kahraman şahsiyetleriyle; vicdanların iz’anına hitap eden Risale-i Nur’dan aldıkları enerjiyle; iman kurtarma dâvâsına baş koyanların verdikleri hizmetin yücelikleri anlatıldı. Bu farkındalık, yalnız o gün orada bulunanlara değil bütün ülkemize ve dünyaya ilân edildi. Tesirini Cenab-ı Hak halk edecektir inşallah.

Müsbet hareketin nasıl olduğu ve olması gerektiği geçmiş yıllarda çeşitli vesîlelerle ilân edildiği gibi elli yılın coşkusuyla bir kez daha, hem fiilen hem de fikren anlatıldı cümle âleme. Tevazuun hakkının verildiğini ve vakarı gördük o gün o muhteşem toplulukta. Hele gençlerde bir başka duruyordu tevazu ve vakar. Işıl ışıldılar.

Bediüzzaman’ın “Duruş”unun yansımasını, matbuat lisanıyla Îman Dâvâsının ilânı noktasında; Zübeyir Gündüzalp ve ondan tevarüs eden bir zindelikle Mehmet Kutlular’da devam ettiğini gördük. Anlamını kavradık. Kavramakla kalmadık, anlatmakla vazifeli olduğumuzu hissettik.

O gün gençler elmas, cevher, Nur hakikatlerinin parıltılarını yüzlerinde taşıyorlardı. Yasinler, Ömerler, Hamzalar, Ahmetler, Mehmetler, Zeynepler, Nurlar, Ayşeler, Sudeler ve daha niceleri… İstikbalin zirvelerinde sümbüllenecek Cennet-asa baharın çiçeklerinin, filizleri ve fidanları gibiydiler hepsi de. Umudumuz katlanarak arttı. Duruşumuzu bu genç hanım kızlar ve beyefendi genç erkekler temsil edeceklerdi inşallah. O toplulukta gençlerin çokluğu umutları ziyadesiyle arttırıyordu.

O gün, yani Üstadı anma ve Yeni Asya’nın yaş günü olan o gün, gençlerin verdikleri emekleri ve gayretli çalışmalarını gördük; takdire şayandı. Diğer illerden gelenlerin arasında da dikkat çekici şekilde gençlerin çokluğu göze çarpıyordu. Elli yıllık geçmişteki “Duruş”, sonraki elli yıllara bu gençlerin omuzunda taşınacaktı. Şahs-ı manevimizin zinde “Duruşu” gençlerin üzerinde ihsan-ı İlâhî olarak devam edeceğine ümidimiz o gün katlanarak arttı. 

Darısı bu manevî hazzı tatmaktan ayrı kalan gençlere, ya da ihmali bulunan gençlerimize inşallah…

Üstadı anma ve Yeni Asya’nın 50. Yıl şöleninden şevkimize medar olan bazı hususlara değindik. Bu buluşmanın kalplerimizdeki tesirini tamamıyla ifade etmek mümkün değil elbet. Organizasyonda emeği geçen hizmet kahramanlarına, bu yüce dâvânın bugünlere gelmesinde fedakârlığın zirvesinde mücahede edenlere, karlı bir kış gününde o mekânı nurdan çiçekler açmış bahçeye dönüştüren herkese “Allah razı olsun!” diyoruz.

Nice nurlu doğuşların ufuklarına Yeni Asya ile şahit olmak üzere, inşallah.