Cenap Şahabettin... Şüphelerle dolu bu ruh, ölümden korkmuyordu. Ya.. yok olmaktan?.. Ödü kopuyordu.

“Düşüp üstünde ağlamak dilerim

Ey Tanrı söyle dizlerin nerede?..”

diye yalvarışı bu korkudan olsa gerek. Ruhu feryad ediyor: ‘Cehennem de olsa bekâ isterim!’

***

Aziz Dostum,

Sessiz kalmaya karar verdikten sonra kitaplara vurdum kendimi. Şikâyetçi değilim, ama; en kötü tarafı, anlatmaklık yanımın duyduğu açlık. Anlaşılmak yanım.. Bu yazmayı da vuruyor tabi.

“Sevgili günlük” diye hayali bir dostla konuşur gibi, kendi kendime yazsam nasıl olur diye düşünmedim değil. Ama ölüye kabri başında yemek tarifi vermek gibi geldi bu bana…

Bir gün gelir ve dünyanın bir yerinde; yıllarca senin haberin olmadan yaşamış birine, bütün hayatını anlatmak, yazmak istersin. Yazarların, şairlerin hatta ressam ve sinema yönetmenlerinin yaptığı bundan başka ne ki?

Bostan ve Gülistan yazarı Sâdi-i Şirazi: “Yazmaktan maksat, bizden bir nakşın bâki kalmasıdır. Çünkü varlığımızda bekâ yoktur.” der.

BİR BAŞINALIK...

Sevgili Dostum,

Hayatımın elimde sandığım dümeni de kırıldı nihayet. Tuhaf bir yoldayım, rüyadayım. Tanımlasam çok yanı var bu yolun. Çatallaşıyor, dile kolay gelmiyor. Çokluk, beraberinde belirsizliği doğuruyor.

Yine de baskın hissettiğim duygu, teklik. Bir başınalık.. Yüzleşmek, kabul etmek ardından geliyor.

Bak ne diyor Üstad’ım: “İnsan, yaşayış vaziyetince, bir dağdan kopup sel içine düşen veya yüksek bir apartmandan düşüp yuvarlanan bir şahıs gibidir.”

Hz. İsa (as) ise ‘Dar kapıda yalnız geçiniz’ diyor.

...

“Ey hayat, ey vefâ; sen benim yenilgimsin. Ummak ve bulamamak makamında!..”

VAZGEÇİLMEZLER...

Kaybolmamak duâsındayım. İyi ki; bitimsiz sandığım korkularım, O’nun merhametiyle kıyas bile götürmez. İyi ki; O acıyıp kuluna merhamet ediyor. Ne çok düşeceğimi iyi ki, bir O biliyor. Usluysam da, yaramazsam da Rabbim rahmetini esirgemesin üzerimden.

Aldanmakta fayda yok. Çünkü çok net gördüm ki; dünya imtihanında ben bir başımayım. Hayatta yerim dolmaz değil. Ve kimse yok ki; onun da yeri dolmasın..

Mezarlıklar vazgeçilmezlerle doluymuş...

VEFÂ VE ÜMİT

Artık vefâ nedir bilmiyor insanların çoğu. Bir semtin adı olduğu bile unutulmuş. Vefâsızlığın okulunu okuyorlar ve kitabını yazıyorlar sanki. Öyle başarılılar ki, herkes kendi okulunun en birincisi(!)

İşte bu yüzdendir okumaya dalışım. İnsanlardan uzak duruyorum. Onların güven(e)miyorum. Onlara saygıda kusur etmiyorum, ama onları içten sevmeyi de kendime ihanet biliyorum.

Kış gelince, insanlar gölge veren ağaçları unuturmuş. Söylesene; bir ağaca bile ihaneti reva gören insandan vefâ beklenebilir mi!..

‘İnsana güvenme ölür, ağaca dayanma çürür.’

GERÇEK DOST O’DUR!

Birine güvenmek bazen yapılan en büyük hata oluyor. Güvenmek, sevmek, kalbini açmak cesaret işi, kolay değil. Sonu vefasızlık olsa bile.. insanız güveniyoruz, seviyoruz. İnsanın ve kâinatın mayası sevgiden başka ne olabilir ki!

Bir dosta sahip olmanın, en büyük zenginlik sayıldığı günleri yaşıyoruz.

Asla ümitsiz değilim. Tünelin ucundaki ışıktan gözümü ayırmadığımı biliyorsun değil mi dostum!. Öyle öğretmiştin ya.. ‘Allah’ın rahmetinden ümit kesilmez, gerçek dost O’dur’ derdin hep.

İyi ki Allah var, iyi ki ahiret var.. Ya Bâki, Entel Bâki!

***

Kalbe en çok zarar veren şey; ertelenen ümitmiş!

Bunu da, yaz dostum bir kenara. Kaleminin mürekkebi kurumasın! Duâda unutma fakiri..

Emanet ol Allah’a.