Hata yapmak, suç işlemek istenilen bir durum değildir. İnsan ve toplum hayatını etkiler. Yerleştirilen binlerce duyguların neticesi olarak insan fıtratı çok değişkendir. Hata da yapabilir, toplumun kabul etmediği ve kanunda suç sayılan bir fiilî de işleyebilir. Bu her sahada olabilir. Ancak ‘güneş batıdan doğuncaya kadar’ tevbe kapısı açıktır. Diğer bir ifade ile ‘Hîn-i meşrûtiyette tevbenin kapısı açıktır ve tevbe edenler çoktur.’ 

HERKES İÇİN TEVBE KAPISI AÇIKTIR

‘Bediüzzaman’ın ‘Hîn-i meşrûtiyette tevbe kapısı açıktır’ sözüyle dile getirdiği gerçek, demokratik süreçte herkes, her kurum ve her parti için geçerli. Yanlış yapan bedelini öder. Hatasını görüp telâfisine çalışan, kazanır. Seçmen de yanlış yapabilir ve hatasını, sıkıntılı sonuçlarını yaşayıp ceremesini çektikten sonra düzeltebilir.

Burada önemli olan, demokratik sürecin açık veya örtülü müdahale, yönlendirme, yanıltma, saptırma ve manipülasyonlardan âzâde, hür, serbest, eşit, âdil ve dürüst bir şekilde işlemesi. Hataların telâfisi ve suçluların ıslahı için samimî gayretin gösterilmesi.

Suç işleyenler kanunla kurulmuş, bağımsız ve tarafsız bir mahkemede yargılandıktan sonra; fiilinin karşılığı olarak, yine kanunda yazılı cezaya çarptırılır.

Hüküm verilip ceza kesinleştikten sonra ise; infaz hukuku çerçevesinde suçluların ıslahı ve tekrar topluma kazandırılması devreye girer. Bu da çeşitli meslek kursları ve sanat atölyeleri açarak, seminer, konferans, panel düzenleyerek; tiyatro ve film gösteriminin yanı sıra, kitap okuma teşvik edilerek, kabiliyetine göre istihdam edilerek yapılmaya çalışılır.

BİR SÜRGÜN VE HAPİS KÜLLİYATI: RİSALE-İ NUR!

Hayatıyla bir iman ve hürriyet destanı yazan Bediüzzaman’ın telif ettiği Risale-i Nur Külliyatı da; adeta bir sürgün ve hapis külliyatıdır. Kendi tabiriyle ömrü ‘harp meydanlarında, esaret zindanlarında veyahut memleket hapishanelerinde’ geçti. Kitaplarını da buralarda yazdı. Esirlerin, mahpusların, sürgünlerin sıkıntı ve çilesini yaşayarak gördü.

‘Yaşamadığımı eserlerime yazmadım’ mealindeki sözü bu açıdan çok ibret verici. Mahpusların ıslah ve topluma kazandırılmasında asla ihmal edilmemesi gereken bir bilgi ve tecrübe birikimi Said Nursî’nin yazdıkları.

Son zamanlarda bazı cezaevlerine Risale-i Nurlar’ın alınmadığına dair haberler doğruysa gerçekten vahim bir hatadır. Devlet cezaevlerinde aşayişi ve suçluların topluma kazandırılmasını istiyorsa ‘o Nurlar’ı mahpuslara, ekmek ve ilâç gibi tevzi’ etmelidir. Risale-i Nurlar yasak değildir. Bu konuda verilmiş binlerce beraat kararı vardır. Şu satırlara bir göz atmak bile bu konuda olumlu bir kanaat verecektir. Topluma, hükümlü ve tutuklulara bir iyilik yapalım ve onları Nurlar’dan mahrum etmeyelim.

RİSALE-İ NURLAR YASAK DEĞİLDİR

“Risâle-i Nur’daki hakikî teselliye mahpuslar çok muhtaçtırlar. Hususan, gençlik darbesini yiyip taze ve şirin ömrünü hapiste geçirenlerin, Nurlar’a ekmek kadar ihtiyaçları var. (Sözler, s. 135)

İnşaallah, bir zaman hapishaneleri tam bir ıslâhhane yapmak için bahtiyar müdürler ve memurlar, o Nurlar’ı mahpuslara, ekmek ve ilâç gibi tevzi edecekler. (Şuâlar, s. 185)

MAHPUSLARIN PİRİ HZ. YUSUF ALEYHİSSELÂM

“Yusuf Sûresi 42. âyetinin ihbarı ve sırrıyla, Yusuf Aleyhisselâm mahpusların pîridir; ve hapishane bir nevi medrese-i Yusufiye olur. Madem Risale-i Nur şakirtleri iki defadır çoklukla bu medreseye giriyorlar; elbette Risale-i Nur’un hapse temas ve ispat ettiği bir kısım meselelerinin kısacık hülâsalarını, bu terbiye için açılan dershanede okumak ve okutmakla tam terbiye almak lâzım geliyor.” (Şuâlar, s.176)

*** 

Ramazanınız mübarek olsun efendim.