Sabah Başbakanlığa geldiğinde emektar çaycının yüzü asıktır. Sebebini sorduğunda önce cevap vermek istemez. Israr edince ‘romelim bozuk efendim’ der. Tabiî neyi bozuk olduğu anlaşılmaz. Sora sora ‘romelim bozuk’un ‘moralim bozuk’ anlamına geldiği nihayet anlaşılır! 

Demirel gevrek gevrek gülerek sorar: De bakalım ‘romelin’ niye bozuk? Çaycının canı burnunda patlar: Hem çaya şekere 5 kuruş zam yapıyorsun; hem de romelin niye bozuk diye soruyorsun! 

Çoook eski zamanlarda ‘konuşan Türkiye’ vardı. Çaycı Başbakandan yapılan zamların hesabını sorabilirdi. Zamlar sonraları ‘fiat ayarlaması’ veya ‘fiat güncellemesi’ oldu. Peşpeşe geldiğinde bir devlet büyüğümüz ‘alışırlar, alışırlar’ demişti. Belki bizim çaycı da alışmıştır ve artık ‘romeli’ bozulmuyordur! 

 ☆☆☆

‘KADAYIFIN ALTI KIZARDI MI?’

12 Kasım 1979’dan 12 Eylül 1980 askerî darbesine kadar süren Adalet Partisi (AP) Genel Başkanı Süleyman Demirel Başbakanlığı’ndaki koalisyon hükümetini dışardan destekleyen MSP lideri Prof. Dr. Necmettin Erbakan, hükümeti “kerhen” desteklediğini söyleyince, “Neyi bekliyorsunuz?” sorusuna “kadayıfın altının kızarmasını” cevabını vermişti!

☆☆☆

Bir ziyaret esnasında ise merhum Erbakan Hoca, merhum Başbakan Demirel’e kendi eliyle kadayıf ikram etmişti. Muhalifler arasında zerafet, nezaket ve espri vardı. Liderlerin katıldığı açık oturumlar bir tiyatro tadında takip edilirdi. Bir defasında tv’ye Erbakan elinde pazar çantası ile çıkmıştı. (O zamanlar pazar filesi denirdi. ) 

☆☆☆

ELİNİ SIKMAYIP DA. . .’ 

 Yaşı müsait olanlar, bir törende Demirel ile Ecevit’in tokalaşmasını, bir gazetecinin ‘Sayın Ecevit’in elini sıktınız’ diye bunu sorunca ‘elini sıkmayıpta neresini sıkacaktım’ cevabını tebessüm ile hatırlayacaklardır. 

Yine ‘Binaenaleyh Devlet işlerinde küslük olmaz! Varsa vardır, yoksa yoktur! Benzin varda biz mi içtik!’ sözlerini de...

 Sıcak yaz günlerinde biraz tebessüm, biraz nostalji yolculuğumuza İbrahim Sadri’nin güzel şiiriyle devam edelim.

☆☆☆

KUŞ HATIRALARI

 “Benim çocukluğumda soframıza kuşlar konar rüyalarımıza melekler uğrardı./ Kapımızdan yoğurtçu bahçemizden ishakkuşu kalbimizden yeni çıkan şarkılar geçerdi. /Kışın bir sobamız olurdu/ sobanın yanında kedimiz/ kedinin önünde yün yumağı/ bir Hayat Bilgisi fotoğrafı gibiydik.

 ... 

 Özlerdik./ Memleketteki halamızı/ ince doğranmış bir dilim pastırmayı/ yurttan sesler korosunu/ akşam komşuluklarını/radyo tiyatrolarını/ sabah ezanını/ kalaycıyı/ bozacıyı/ Münir Nureddin şarkılarını/ Orhan Boran yarışmalarını/ kandil gecelerini/ duvar sarmaşıklarını/ bakkalımızın utana sıkıla veresiye hatırlatmalarını/ okul önü koz helvalarını/ akşam oturmalarını ve hayatı..

... 

Biz kimseden yana değildik./ Kimsenin de kendinden yana olmasını istediği birileri olmazdık. / Bir değirmendeydik/ öğütülen öğütülürken türküler söyleyen buğday başaklarına benziyorduk...

...

Yollar bozuk/ musluklar bozuk/ ziller bozuk/ paralar bozuk/ ama adamlar sağlam idi.. 

... 

Kalan bir tortuydu belki./ Belki kırık bir rüya denizi / belki suya düşürdüğümüz suretimizin cep aynamıza nüktedan bir yansımaydı herşey.

 ... 

Hadi hepsi yalandı./ Hadi hepsi hayaldi./ Hadi hepsini ben uydurmuştum./ Ama rüyalarımızın melekleri ve soframızın daim konukları kuşlar?/ Ya onlar? 

Onları siz de görmediniz mi?/ Sizin de sofranıza konup rüyalarınıza uğramadılar mı?/ Onlar da mı yalandı?”

☆☆☆ 

Hayat devam ediyor dostlar. Her şeye rağmen ümidimiz gür ırmaklar gibi olsun. ‘Romel’imiz bozulmasın efendim!