Olamazdı, bir an başından aşağıya soğuk suların hatta buzlu suların döküldüğünü hissetti. Daha bir günü vardı ve bu olamazdı. çok sevdiği sosyal ağlarından nasıl ayrı kalacaktı?

Bir süre oturdu, sonra televiyon seyretti, sonra kitap okudu sonra, sonra, sonra… Vakit geçmiyordu. Ama internette vakit ne güzel geçiyordu. Bir bakıyordu dakikalar su misali akıp gitmiş. Ama şimdi bu kadar işin karşığı sadece bir saatti. 

Pencereyi açtı sonra, bir ses duydu bu bir ezan değildi ama minarelerden yankılanıyordu. Bu bir sela idi. Korktu ve pencereyi kapatığ kendisini yatağına sakladı. Ölüm aklına gelince böyle korkuyordu çünkü daha yapacağı çok şey vardı ama ölen kişinin bitmişti ve onun için artık sosyal medyanın yaşayanlar gibi bir önemi yoktu. Yatağından çıkarak hazırlanıp dışarı çıktı. İnsanlar işlerini yapıyordu. Sosyal medyanın dışındaki bu dünyaya epeydir bakmamıştı. Yürüyerek ulaştığı sahilden gemilere baktı. Gemiler sessiz sessiz yolcu taşırken martılar bir parça simit için yarışıyordu. Bir çocuk balonunu gemiden sarkıtırken annesi onu tutuyordu. 

Eskiden annesi de onu tutuyordu ve annesini özlediğini fark etti. Annesini aramak için telefondan numarayı çevirdi. Annesi şefkat dolu sesi ile konuşurken sanki şu anda eskiden olduğu gibi evlerinde küçük bir çocuktu. Evlerinde kokan mis gibi kekin kokusunu duydu. Okul için çok uzakta olsa da annesi hep kalbindeydi. Annesiyle konuştuktan sonra simit aldı yaşlı bir simitçi amcadan. Yarısını martılara verdi yarısını da kendi yedi. Sonra telefonunu eline aldı ve ona “Aslında çok değerli değilmişsin. Hayat daha değerli” dedi ve denize bakmaya devam etti.