Her sene rahmet ayı yaklaşırken huzurevinde hazırlıklar, sohbetler başlardı. Kaç gün kaldığına dair hesaplar, hatıralar ve eski âdetlerden bahsedilirdi. Yaşlıların, geçmişten ellerinde kalan manevî kazançlara, yeni ilâveler etme telaşı, fırsatı, gayreti görülür. Ramazanda herkes manevî iklimin nuruyla, iman şuuruyla, Allah (cc) sevgisi ve Peygamber (asm) müjdeleriyle ferahlar, huzur ve sükûnet bulurlar.

Onlardan biri de yaşlı Orhan Amca, hayatını ibadete, takvaya, namaza, oruca ve Kur’ân okumaya hasretmiş mübarek bir şahsiyet. O istikametli yaşantısı, samimiyeti, neşesi ve etrafına ders veren örnek davranışlarıyla gönüllere tesir eden yaşlı bir çınar. Onun hayatı, Üstad’ın: “Eğer biz ahlâk-ı İslâmiyenin ve hakaik-i imaniyenin kemalâtını ef’âlimizle izhar etsek, sair dinlerin tâbileri elbette cemaatlerle İslâmiyete girecekler.” sözünü hatırlatıyor. 

Gönül kırgınlığı yaşamış, ama o, inancından aldığı güç ve metanetle hayata güzel ve hikmet nazarıyla bakmayı düstur edinmiş. “Sizin hayır bildiklerinizde şer, şer bildiklerinizde hayır vardır. Allah bilir siz bilmezsiniz.”1 âyetin müjdesiyle teselli bulmuştu. 

Eşi vefat ettikten sonra çocuklarının yanında kalırken gece ibadeti, Kur’ân okuma, nafile oruç sahuru, sabah namazında camiye gitmek vb. ibadetlerini ifa ederken başkasını rahatsız etmeme hassasiyetinden epeyce sıkıldığı bir anda içindeki tevekkül, teslimiyet ve ibadet aşkının gücüyle Rabbim, ona bazı nimetlerini ihsan etmiş.

Bursa’da bir yakınında misafir kalırken camide tanıştığı bir vatandaş, Orhan Amcayı umreye göndermeyi düşünmüş. Akşam eşiyle konuşup karar vermişler. O hayırsever, gece Peygamberimizi (asm) rüyasında görmüş. “O buralara çok meraklıdır. Ziyaretime gönder.” buyurur. Ertesi gün namaz vakti caminin avlusunda karşılaşırlar. Orhan Amcaya umre kararını ve gördüğü rüyayı müjde eder! İkisi de birbirine sarılır ve ağlaşırlar! Akan sevinç gözyaşlarına orada olanlar da hayret ederler…

İstenmediğini fark ettiği bir gün, özel eşyalarını küçük valizine yerleştirip, tevekkül edip yola çıkmış. Kederli adımlarla yürürken bir tanıdığı nereye gittiğini sormuş. Birçok anlamı içinde barındıran “Bilmiyorum!” cevabı üzerine gerekli görüşmeler ve girişimlerle hiç aklında olmayan bir devlet kapısı ona açılmış. Kimseye minnet etmeden, eksiklik ve eziklik hissetmeden vefatına kadar kalabileceği huzurevi nasip olmuştu.

Yaşlı ve yoksul bir insan olsa da Allah, ona gönül zenginliği vermiş. İman ve ibadet aşkı hiç eksilmeden artarak devam ediyor. 17 senedir üç ayları orucu, her şartlarda gece namazı, devamlı Kur’ân hatmi, ihlâs ve takvayı esas aldığı manevî yaşantısına titizlikle devam etmesi, mütevazı, kanaatkâr yapısı vb. gibi manevî zenginlikler onun hasletlerindendir. 

O kurumlarda daha nice yaşlı insanlar, hayat tecrübeleriyle geçmişten aldıkları manevî değerleri, güzel hasletleri günümüze ve geleceğe miras bırakmak için bizlerin yolunu gözlüyor. Dinimiz, millî ve manevî değerlerimiz, yaşlı insanlara şefkat ve merhameti tavsiye ediyor. Onların çabuk incinen ruhlarını, hassas duygularını üzmeden rahle-i tedrisinden irfan dersiyle birlikte dualarını almalıyız. Onlara verdiğimiz değeri sözümüz, davranışımız ve hizmetimizle hissettirmeliyiz. 

Dipnot:

1- Bakara Sûresi, Âyet 216.