Bazen koca bir hayat özeti yazılıdır bir tek mimikte. Gürültü ya da kalabalıkta belli olmaz hiçbir şey. O tek sese kulak vermek lâzım. İnsanın hayatının özeti olan o sese...

Hani bir zor durum bakışı vardır ya, dünyanın en samimî hali olan, insanın hayatı da böyle katışıksız samimiyet anları taşır. O anı yakaladığın zaman bulursun o kişiyi. Budur diyebilme gücünü barındırır içinde. Ve alınyazısı alında belirmeye başlar. Bir yandan kendi alınyazını okursun orada. Korkarsın, üzülürsün, sevinirsin ne olursa olsun bir duygu oluşur bir anda. Derin bir nefes alırsın, karar verirsin pek çok şeye. Bir kişinin kaderi değildir bütün bunlar. Belki de koca bir toplumun kaderidir. Bütün bunları fark ettiğin o an var ya işte. Bazen yıkılıp kalırsın, bazen gururlanırsın, pek çok kaderin üzerinde kesiştiği anlardan birine şahit olmuşsundur çünkü.

Evet, insan kendi kaderini yaşamaz sadece, öyle bir an vardır ki, birden fazla kaderin yükünü taşıyan. O anda insan gücünü ya kaybeder, ya da eskisinden daha güçlü olur. Bu kaderlerin çakıştığı anda imtihan başlar. Anlama gücün arttıkça imtihanın şiddetlenir. Samimiyeti en derininde duyumsarsın. Ama bazen anladığına üzülürsün, anlamasaydım dersin, imtihanı reddetmek gibidir işte bu, sınava girmeyeceğinin çığlığıdır.

Anlayabiliyorsan imtihandasındır. Yükün ağır, bakışların derin, fikrin dumanlı, aklın berraktır. Görüp de harekete geçememektir. Kendi kaderine oynamak istersin, ama birden çok ipin, elinde yumak olduğunu görürsün. Bir insanın başına gelebilecek en müthiş fırsat.

Bir doğru ihtimal ve binlerce yanlış ihtimalin arasına sıkışmış kalmış bir insanoğlu. Ya yenilgiye merhaba diyen ya da galibiyetinin onurunu taşıyan insanoğlu. İşte kader böyle bir şey. Oynadığı zaman amansızca oynayan ve insan turnosolu olan kader. Ve ağır ağır o tek sözcüğe doğru seni iten kader.