Korkusuz ve düşüncesiz davranma” anlamına gelen “tehevvür,” “istibdat, tahakküm ve zulm”ün menşei ve temel kaynağıdır. Bu mertebede ferdin korkusuzluğu öfke patlamalarına yol açmaktadır. Eğer bir insan öfkesinde ifrata giderse, o öfke onun ruhunu yakar, aklını perişan ve edebini zâyi eder! İnsanın hiddet ve şiddet ânında yaptığı her şey akıl ve hikmete zıt olacağından, netice itibarıyla telâfisi mümkün olmayan acılara neden olabilir...
(Abdullah Adıgüzel)
* (...)Bediüzzaman, “Vehhabîlik” anlayışının “şeyhi, evliyâyı, türbeyi ve şefaat gibi mes’eleleri” eleştirmelerinde, hattâ inkâr etmelerinde, bu devrin [19. ve 20. yüzyıllar] hâkim düşüncesi olan “sosyalizm”in büyük etkisi olduğunu vurgulamaktadır.
(Hakan Murat Arslan)
* “İstiğnâ” demek, “îman, Kur’ân ve din hizmetlerinde siyâsî, ticârî veyâ maddî bir menfaat beklentisi hissiyatıyla verilmek istenen bir desteği, bir hediyeyi veyâ bir katkıyı kabul etmemek” demektir.
(Hüseyin Uzun)
* İslâm (...) yönetime ilişkin alanda muayyen bir devlet modeli ortaya koymamış, muhataplarına sâbit kalıp dayatmamıştır; aksine İslâm son derece esnek davranarak şemsiye prensiplerin altını çizmekle iktifâ etmiştir. Bu prensiplerin başlıcaları “şûrâ,” “adâlet” ve “liyâkat”tir, denilebilir. (...) Sonuç olarak İslâm, toplumların idarî hayatlarında despotik yönetim yerine “şûrâ”ya, istibdat ve zulüm yerine “adâlet”e, birilerinin öne çıkarılması yerine “liyâkat”e dayalı evrensel prensipleri vaz’ etmektedir.
(İlyas Üzüm)
* (...)Akıllara “Hâlâ bütün insanların üzerinde anlaşabileceği ortak bir payda bulunabilir mi?” sorusu gelmektedir. Bu soruya verilebilecek en ma’kûl cevap—kanaatime göre—“ortak bir din,” “ortak bir inanış,” “ortak bir kültür” değildir; çünkü kimse kimseden dinini, inancını, kültürünü değiştirmesini bekleyemez. O hâlde sorumuzun en ma’kûl cevabı “ahlâk” olmalıdır. Ahlâk hem dinden, hem kültürden, hem de inançlardan beslenen cihanşümul değerlerin bütünüdür.
(Kenan Taştan)
* Üstad [Bediüzzaman]’ın eserlerinde muhataplarını edilgen olmaktan çıkartarak insanın “temel değer” olarak görüldüğünün önemli bir göstergesi de “Barla, Kastamonu ve Emirdağ Lâhika mektuplarının yayınlandığı kitapların hem Üstad’ın hem ders arkadaşlarının mektuplarından” müteşekkil olmasıdır.
(Mehmet Tikici)
* Said Nursî’ye göre sosyalizm necis, yâni pistir; kapitalizm ise ences, yâni daha pistir! Oysa Türkiye toplumu komünizme karşı gösterdikleri tepkiyi ve ortaya koyduğu direnci kapitalizme karşı gösterememiştir...
(Muhammed Yusuf Akbaş)
* “Orada boş sözler değil, sâdece ‘selâm’ sözü işitirler. Ve sabah-akşam rızıklarını hazır bulurlar.” (Meryem Sûresi: 62.) âyetinden, Cennet ehlinin “iki öğün” yemek yediği çıkarılabilir. Bediüzzaman da Sünnet’e uygun olarak günde iki öğünle yaşardı. (...) Beslenme alışkanlığı sünnet üzere olmayanlar hem hastalıklara düçar olurlar, hem de Sünnet’in nurundan uzak kalırlar!
(Ömer Önbaş & Nahit Topaloğlu & Cenk Çalık & Nejdet Pehlivan)
* Yüce kitap Kur’ân-ı Kerîm’de ilk hitap “Oku!” ile başlar (Alak Sûresi: 1) Peygamberimiz [(asm)] alfabe bilmediğine göre bu hitabın anlamı “yazı okumak” değildir! Okumak “hayatı anlamak, kendini bilmek”tir...
(Süleyman Yılmaz)
* Savaş, İslâm şeriatının hedefleri arasında yer almaz, hattâ buna “şer” nazarıyla baktığını da söylemek mümkündür ve bu özellikle Müslümanlar arasında olursa “en büyük şer, en büyük tehlike” olarak değerlendirilir! Ancak zarûret varsa bu yola başvurulabilir...
(Veli Sırım)
***
Not: Yukarıdaki tesbitler, “Köprü” Dergisi’nin “İnsanlık için yeniden Asr-ı Saadet” konulu Bahar 2021 tarihli sayısından derlenmiştir.