Demek ki Risâle-i Nur Talebelerinin bir vazifesi de “risâleleri şerh, izah ve tanzim”dir. / Şerh ve izahın kelime karşılığı “anlaşılır hâle getirmek”tir. / Bu kadar açık ifâdelerden sonra “Risâle-i Nur şerh ve izah edilmez.” demek, müellifine muhalefet sayılmaz mı?.. (Rüstem Garzanlı – 02 Mart’22 Çarş.)

* (...)Üstad Bediüzzaman Hazretleri, (...) kendisine yıllarca büyük zulümleri revâ gören dönemin Halk Partisinin bile yüzde 95’ini ma’sum olarak görmüş, suçu yüzde 5’e vermiş hakkını da helâl etmiştir. (...)Cumhuriyet Halk Partisi, Üstad Bediüzzaman Hazretlerini mutlaka dinlemelidir! Ma’zisindeki hatalardan ders çıkarmalı, bu milletin millî-mânevî değerlerine saygı duymalı ve sâhip çıkmalıdır. Ve de “Hiçbir tarihte ve zemin yüzünde emsâli vuku bulmayan bir zulme ve on vecihle kànunsuz bir gadre ve tazyike hedef olan” [Emirdağ Lâhikası, s. 257.] ve çok büyük baskı ve işkencelere ma’ruz kalan Üstad Bediüzzaman Hazretlerinden özür dilemeli ve fikir ve düşüncelerini dikkate almalıdır. (Ahmet Demirdöğmez – 08 Mart’22 Salı)

* Asıl ulü’l-emir (emir sâhibi), müçtehit ve mücedditlerdir. Bediüzzaman, zamanımızın ulü’l-emiridir. Dolayısıyla âlimler de, dindarlar da, siyâsetçiler de, yöneticiler de evvelâ “Risâle-i Nur’u okuma, anlama, anlatma ve pratiğe geçirme” mecburiyet ve mükellefiyetinde değil midir?.. (Ali Ferşadoğlu – 21 Mart’22 P.tesi)

* Görmezden gelinse de, ham iftiralarla karalanmaya çalışılsa da Üstad “tarih” yazmıştır! (Ayşe Nur – 23 Mart’22 Çarş.) 

* Batı’dan estirilip ülkemiz gençliğine îmansızlık aşılayan, Allah’ı ve Peygamber’i (asm) inkâr etme kaosu, Kur’ân’ı rafa kaldırma ve dini ayaklar altına alma fırtınası, başta Bediüzzaman Hazretlerinin ortaya koyduğu müspet ve ölümüne direniş, sonrasında Risâle-i Nur eserlerinin fikir sahasında ve akıl ve kalp düzeyinde verdiği yılmaz meydan savaşları neticesinde güç kaybetmiş ve mağlûp olmuştur—küfrün beli kırılmıştır! (Süleyman Kösmene – 23 Mart’22 Çarş.)

* (...)Üstad Bediüzzaman’ın görüp yaşadığı zahmet ve meşakkatlere, zulümlü baskılara normal bir insanın dayanması ve hiç pes etmemesi mümkün görünmüyor. Onun kemâl-i sabır ve tahammül içinde ve sâdece dâvâsına kilitlenerek hayatını idame ettirmesi aslında tavr-ı aklın haricinde görünüyor. / Demek ki o vazifedar bir şahsiyettir ki hiç durmuyor, hiç pes etmiyor, tam bir azim ve kararlılık içinde ve maksadına uygun şekilde mücâdeleye devam ediyor... / Başkası olsa, yâni mânen vazifeli olmayan bir şahıs olsa, böylesine ağır şartlar altında, “Artık yeter!” yahut “Benden bu kadar...” diyerek havlu atar ve aynı istikàmet üzere gidebilmesi mümkün olmazdı. / Demek ki takdir-i İlâhî ile o zât tavzif edildiği için, bütün hayatını firesiz ve inhirafsız olarak kudsî îman dâvâsı yolunda idame ettirebildi... (M. Latif Salihoğlu – 25 Mart’22 Cuma)

* [Bediüzzaman’ın,] sağlığında, te’lif ettiği eserler, yetiştirdiği talebeler ve Külliyat etrafında teşekkülüne vesile olduğu şahs-ı mânevî ile, “çok ağır baskı, tazyik, engel ve eziyetler”e rağmen ortaya koyduğu muazzam hizmetin ve verdiği müthiş mücâdelenin kıymetini beşerî kıstaslarla ölçebilmek—elbette ki—mümkün değil[dir]. (Yeni Asya’dan Size – 28 Mart’22 P.tesi)

***

Not: Yukarıdaki “Yeni Asya yazarlarından Nur’lu tespitler,” gazetemizin 01-31 Mart 2022 tarihli nüshalarından derlenmiştir.