Bir damla sudan yaratıldığını unutarak, kibrinden ve çalımından geçilmeyen bazı münkirlerin anlayamadığı ve anlamak istemediği bu kudretin yarattıklarından, bir sinek kanadını daha meydana getirmekten âciz oldukları gibi, çok basit görünen, bir maydanoz yaprağını dahi yapmaktan âcizler. Buna rağmen de, başları kaf dağında, ama başlarına bir dağdan alev geldiği zaman ancak anlıyorlar belki o kudret-i İlâhiyi. 

Allah’ın, sonsuz güç ve kudretini, bırakın inkârı, bir söz söylemeye bile kimsenin hakkı yoktur, haddine de değildir. O ne yaparsa, en güzelini yapar. Said Nursî Hazretleri’nin söylediği; “Takdir-i Hudâ kuvve-i bâzû ile dönmez! Bir şem’a ki Mevlâ yaka, üflemekle sönmez!” ve İbrahim Hakkı Hazretleri’nin de; “Mevlâ görelim neyler/ Neylerse güzel eyler” sözleri, bunları, en güzel anlatan ifadelerdir.

Şu son virüs hadisesi… ne sebeble meydana gelirse gelsin, Rabbimizin havl ve kuvvetiyle devam ediyor. O kudret sahibi Allah, virüsün vazifesini bitirince ancak, âlemimizden çekilip, gidecek.

Bu mevzûda, çok şey yazar, çok şey anlatabiliriz. İşte gördüğümüz birçok; arzî ve semavî âfattan tutun, gökyüzündeki, koca koca yıldızların, ay ve güneşin hareketleri tam bir mu’cizedir. Hele; ay, güneş ve dünya, birbirinin etrafında dönme hareketlerini, turlarını bir saniye aksatsınlar bakın neler oluyor? 

İşte tsunami… TV’lerde görmüşsünüzdür. İnsanlar, sahillerde eğlenip gülerken, bir anda, bir sayhada her şey alabora oluveriyor. Bütün bu işleri yapan kudret-i İlâhi’nin nazarında, vaktin ehemmiyeti de yoktur. Hac Sûresi 47. Âyette Rabbimiz; “Bizim bir günümüz, sizin bin senenize denktir” buyuruyor.

Bir menkıbe dinlemiştim: Harun Reşid, Behlül Dâna ile bir Cum’a günü camiye gelirler. O gün de, Harun Reşid çok yorgundur. İmam minberde hutbe okurken, bu Hac Sûresi’ndeki âyeti okuyup, “evet muhterem Müslümanlar, Cenab-ı Hakk’ın kuvveti öyle büyüktür ki, onun bir günü, bizim bin senemize bedeldir” der. Harun Reşid, yorgunluğun verdiği gafletle, biraz dalar, tekrar gözünü açar. İmam, bu âyeti okuduğu zaman, hani böyle inanmamaktan değil de, kalbinden, “acaba nasıl oluyor bu işler“ mânâsında bir fikir geçirir. Tam o esnada da, yine dalar. Kendisini, bir anda, Fırat Nehri’nin karşısında bulur. Fakat cinsiyeti değişir ve kadın olur. Oranın bir ağasıyla evlenir, iki oğlan, üç kızı olur. Fırat Nehri’nin kenarında, hem çocuklara bakar, hem çamaşır yıkar, bir taraftan da tandırda ekmek pişirir. Çok sıkılır, işleri yetiştirememektedir. O arada, kocası, at ile çıkagelir. Acıkmış ve yemek yiyecektir. Bakar, daha ortada bir şey yok. Sorar, “bre kadın, yemek nerede?” çaresizce adamın suratına bakıp, “bey, iş çok, yetiştiremedim, ocakta pişiyor” derken, adam birden kızarak; bir tokat patlatır. Harun Reşid, hadisenin sıkıntısı ile, kan ter içinde kalmış ve çok korkmuştur. Aslında, bütün bu hadiseler, birkaç saniyelik rüyanın içine sığmıştır. Birden, daldığı o andan sıçrayıp, uyanır. O esnada da, imam hutbesini bağlamaktadır, yine tekrar eder. ”Evet Müslümanlar, başta da söylediğimiz gibi, Cenab-ı Hakk’ın kuvveti öyle büyüktür ki, onun bir günü, bizim bin senemize bedeldir.” Harun Reşid bu sefer, elini göğsüne bastırıp, “amenna ve saddakna” der. Yanında oturan Behlül, kulağına eğilerek, “bunu, iki oğlan, üç kız doğurmadan önce söyleyecektin” der. Harun Reşid şaşırır.

İşte bu menkıbe de anlatıldığı gibi, Cenab-ı Hakk’ın kuvveti öyle büyüktür ki, O’nun bir günü, bizim bin senemize bedeldir. Ne mutlu, Rabbimizin emirlerine tabi olup, yasakladıklarından kaçanlara…