Yıllık izine çıkmamla beraber çocukların ve eşimin bana karşı olan bakışları değişiverdi. Çocuklar tatil hayallerini, eşim ise ev ile ilgili tadilat planlarını hayata geçirmeye bir adım daha yaklaştıklarını düşünüyorlardı. 

Kazancım ile yıllık izin süresince ufak bir tatil planı, sıla-i rahim ölçüsünde memleket/köy ziyareti düşünebilirdim, ama tadilat olayı gözümde çok büyüyordu. Eşimi “Evin temiz görünümlü ve düzgün olduğunu, bu yılki tadilata harcanacak para ile döviz alınıp değerlendirilebileceğini ve seneye daha da güzel yapılabileceğini, çocukların odaların duvarlarında gerçekleştirdikleri sanatsal kalem çizgilerinin ve her biri için doğum günlerinde boyunu ölçüp kapıya yaptığım işaretlemelerin hatırası olduğunu”  ifade ettiğim ikna çabalarım maalesef sonuçsuz kaldı. Çünkü “Yıllardır aynı hikâyelerle kendisini oyaladığımı düşündüğünü, duvarların boyası eski olduğu için yaptığı ev temizliğini göstermediğini, çocuklar ile duygusal bağ kurmak için hemen yan odadaki çocuk odasında olduklarını ve ulaşabileceğimi, eğer ben yapmaz isem tek maddî birikimimiz olan bilezikleri bozdurarak usta çağıracağını” nazikçe söyledi! Hatta devletimizin tarihî eserleri bile restore ederek bütün sanatsal değerlerini bozma uğruna ülkeyi “pırıl pırıl” hale getirdiğini bile anlattı. Ne de olsa eşim bizim evin içişleri bakanı olur kendileri. Bazı ülkelerin içişleri bakanları gibi hakaret edip, bağırıp çağırmıyor en azından!

Olacakları biliyordum aslında. Planladığımız bahar temizliği ve tadilat kısmı buz dağının görünen kısmıydı. Duvar boyası ile başladığımız mini inşaat çalışmasında sadece oda duvarlarını yıkmadık, ufak tefek de olsa çoğu şeyi yenilemek zorunda kaldık. Malzeme aldığım yerlerde ise artık millî bir deyim haline gelen “sen her şeye ne kadar zam geldi haberin var mı?” söyleminden sonra pazarlık da yaptırmaz oldular. Ülkeyi inşaat şantiyesine çeviren “büyüklerimizin” piyasa canlansın derdini anlıyorum da bizim hanımın ev canlansın diye “inşaat isterük” fikrine kapılmasını anlamıyorum. Onlar vatandaşın parasını kullanıyor, ama biz kendi cebimizden ödüyoruz!

Benim küçük ara kat dairemde gerçekleştirdiğim tadilat ve bahar temizliğine harcadığım parayı hesapladıktan sonra bin küsur odalı sarayların bina harcamalarının aşırı meblâğlar olmasına artık şaşırmıyorum. İtibarı taşta aramaya devam eden fikre katılmasam da temizlik imandandır.

Evi de, cepteki son kuruşu da, yıllık izini de temizledik. Dışardan kendi evime bakınca “yahu bu ev ne kadar itibarlı bir ev” diyerek biraz enaniyet yapsam da önümüzdeki on yıl ev için elime çivi almamayı düşünüyorum.

Ahmet SAFA