Aslında bu emel, yüzyılın başlarında başlamıştı. Bediüzzaman Hazretleri İstanbul’a ilk teşrif ettiği zaman, kendine has bir gazete çıkarma arzusu vardı.

Ama şartlar müsaade etmemiş, bu arzu yerine gelmemişti. Fakat o zamanın muhtelif gazetelerinde kaleme aldığı muhteşem makaleler İstanbul efkârında geniş yankılar yapmıştı.

“Sesim yetişse dünyaya haykıracağım” hitabı ona aitti. Çünkü sözleri ve fikirleri her ortamda üstün makes buluyordu. Hürriyet nutuklarında yaptığı konuşmalar dinleyenleri heyecana getiriyordu. 

O, “Bediüzzaman”dı...

Cumhuriyetin kuruluş arefesinde yayınladığı on maddelik beyannamede, kurulacak cumhuriyetin ana hatlarını çiziyordu: “Şu inkılâb-ı azimin temel taşları sağlam gerek.”

Daha sonraki yıllarda hep söyledi, hep yazdı ve yazdırdı. İlim ile cehalete meydan okudu. Matbaalar ona yasaktı ama, kalemlerin ucu açıktı. Savaştan çıkmış yaralı millet onun sesine kulak verdi. On binlerce nüsha Anadolu’ya ışık saçtı. Sonra şiddetli bir ihtiyaç meydana geldi.

“Lahana yaprağı kadar da olsa” bir gazeteye ihtiyaç vardı. Bir kaç denemeden sonra ”Yeni Asya” meydana çıktı.

Bunun projesi, Bediüzzaman’ın kahraman talebesi Zübeyir Gündüzalp’e aitti.

21 Şubat 1970’te çıkan ilk nüsha ile beraber, Bediüzzaman’ın arzusu yerine gelmiş oluyordu.

Onun hayatını bitirmeye çalışan niceleri çıktı. Dahili ve harici niceleri, onun önünü kesmek istediler. Çok sıkıntılar çekildi. Ama ”Yeni Asya“ bir marka olmuştu artık.

Elli yıldır, ”sesim yetişse” hasretinin bir ifadesi olarak, yayın hayatına devam eden Yeni Asya, inşallah kıyamete kadar varlığını devam ettirecek.

Kaç gazete vardır ki yüzlerce yazarı olsun? Kaç gazete vardır ki, elli yıldır  tavizsiz bir istikrar çizgisinde devam etsin?

İşte Yeni Asya böyle bir gazetedir.

O, üstadın gazetesidir.

Buna biz değil, âlem de şahittir. Var ol gazetem, nice elli yıllara...