İki cihan savaşında milyonlarca insan öldü. Osmanlının son anlarında meşrûtiyete geçmeki çin ilk adım atılmıştı. Osmanlının inkirazı ile vekiller, Ankara’da toplanarak, yeni devletin temellerini attılar.

M. Kemal ve arkadaşlarının dâveti ile Ankara’ya gelen Said Nursî Hazretleri, bu yeni devletin kuruluşunda önemli tavsiyelerde bulunarak on maddelik bir beyanname neşretti.

Bu önemli teklifler M.Kemal tarafından kabul görmedi. Bediüzzaman Hazretleri Nurlar’ın neşri ve irşadı ile bu cereyana mukabele edileceğini anladı ve mesaisini iman üzerineşekillendirdi.

Adeta milletimizin manifestosu mahiyetindeki o tavsiyelere uyulsa idi, yaşadığımız bunca zarara uğramayacaktık. İşte, Üstadın yüz yıl öncesinden müjdelediği Cumhuriyetin cemalini tamamen göremediğimiz, yaşanan olaylar ile müşahede ediyoruz.

Tek adam rejimi yüz yılın ardından hâlâ günümüzde hâkimiyetini devam ettiriyor. Osmanlı’dan sonraki adı Cumhuriyet, fakat uygulanışı tam bir koyu isdibdat ve baskı olan rejimin diğer ülkelerde de adı cumhuriyet, ama uygulanışı baskı ve diktatörlük olduğu gün gibi aşikâre göründü.

Yeni cumhuriyet, binlerce insanın hayatına mal oldu. Acılar ve koyu bir din düşmanlığı ile 1950 yılına kadar devam etti. 

Şimdi, bazı insanlar, yaşanan bu acı tarihi olayları bildikleri halde hâlâ onları savunması musîbeti ammenin devamına bir derece fetva vermektedirler.

Cumhuriyetin tam cemalini görmek, ancak tam demokrasi ve insan haklarına sadâkat ile uymak, tek adam rejimini bertaraf etmek ile mümkündür. Yoksa, istibdad değişik şekillerde uygulanarak, milletimize zarardan başka bir şey sağlamayacaktır.

“Evet, bir millet cehâletle hukukunu bilmezse, ehl-i hamiyeti dahi müstebit eder” ikazına kulak verilmesi gerekir.