“Nereye gideceğiz Üstadım?” dedi. Bu alışılmış bir yolculuk değildi. Üstadımız, “Urfa’ya gideceğiz” dedi.

Otomobilinin bazı noksanları vardı, bunlar hemen tamamlandı. Her yere Zübeyir Abi ile giden Üstadımız bu defa Bayram Abi’nin de gelmesini istedi. Ve, bu uzun yolculuğa Bayram Abi de dahil edildi. Şoför zaten Hüsnü Bayram Abi idi. O şartlarda Üstadın seyahat hürriyeti dahi yoktu. Evinin kapısında, o yıllarda bile polisler nöbet tutuyordu.

Sonunda yolculuk başlamıştı. Hava yağmurlu ve puslu idi. Arabanın plâkasını çamur ile kapattılar. Konya, Gaziantep derken, sonra Urfa’ya intikal edildi. 

Otele yerleştiğinde, Urfa efkârında bir anda bir canlanma meydana geldi. Bir taraftan seven ve Üstadı sayanlar, diğer taraftan devletin yetkilileri. Devlet yet- kilileri, Üstadın Urfa’yı terk etmelerini, sevenleri ise onu bağırlarına basmak istiyorlardı.

Halbuki Üstadın Urfa’ya niçin geldiğini bimiyorlardı.

Ramazan ayının son günleri idi. Urfalılar Üstadı ziyarete geliyorlardı. Oysa Üstadın böyle bir adeti yoktu. Bu ziyarete gelenler, hem “hoş geldin” babında hem de Üstada veda anlamına geldiklerini sonra anlamışlardı. İçişleri Bakanının şiddetli ısrarı ile emniyet müdürü Üstada bu emri tebliğ edince, Üstad: “Acib, ben buraya son nefesimi vermeğe geldim” demişti.

Bu manasız tazyike Urfa’nın ileri gelenleri müdahele ediyorlardı. Ve, Üstad bir gece yarısı ruhunu Rahman’a teslim etti. Tarih; 23 Mart 1960. Ülkenin dört bir tarafından, bu vedaya iştirak için Nur Talebeleri ve sevenleri Urfa’ya geldiler. Görülmemiş bir kalabalık ile cenaze namazı kılındı. Ülkemiz ve İslâm Dünyası hüzün içinde idi. Daha sonra ülkemiz de 27 Mayıs İhtilâli cereyan etti. Fedakâr talebeleri de Urfa’dan çıkarıldı. Halbuki o, “Mevtim, hayatımdan ziyade hizmet edecek, ölümüm başınıza bomba olup patlayacak” demişti ve öyle de oldu. İhtilâlciler, Üstadın kabrini açıp naşını başka bir yere naklettiler.

Sessiz bir vedanın serencamı böylece tamamlanmıştı.

Fakat, onun eserleri ve sevgisi gönüller üzerinde kıyamete kadar devam edecek inşallah.