Hz. Aişe validemiz, nazik ve hassas bir insandı. Onun en çok hassas olduğu durumlardan biri ise, Efendimize duyduğu derin sevgi ve saygı idi. Efendimizi sevdiği için çok kıskanırdı.

Bir gün Efendimiz Hz. Aişe validemize: “Ya Aişe, senin bana kızdığın ve benden memnun olduğun zamanları ben bilirim” buyurdu. Hz. Aişe validemiz sordu: 

“Nereden bilirsin, ey Allah’ın Resulü?” Efendimiz bu soru üzerine şöyle cevap verdi: “Benden memnun olduğun zamanlarda ‘Muhammed’in Rabbine’ diye yemin ediyorsun. Kızgın olduğun zamanlarda ise ‘İbrahim’in Rabbine’ demektesin.”

Bunun üzerine Hz. Aişe, Resulullah’ı memnun edecek bir cevap verdi: 

“Ey Allah’ın Resulü, vallahi doğru söylüyorsun. Ancak ben kızdığımda sadece senin ismini dilimden bırakırım, sevgin ise her zaman kalbimde yaşar.”

Yine bir gün Hz. Aişe validemizle Hz. Sevde annemiz Peygamberimizle birlikte hane-i saadetlerinde yemekte bulamaç aşını yerken Sevde (ra): 

“Bu yemeği sevmiyorum” dedi. Aişe (ra): 

“Yemezsen yemeği yüzüne sürerim” diyerek Hz. Sevde’nin yüzüne, sonra da Hz. Sevde Hz. Aişe’nin yüzüne birer parmak bulamaç sürerek şakalaşmışlar, Hz. Peygamber de bunları devamlı bir gülümsemeyle izlemişti.