Bu elbette bir uzun sürecin neticesi olacaktır. Belli bir yaşa gelen, belli bir olgunluğa ulaşan ve hayatın sıkıntısını, çilesini ve neşe ve mutluluk unsurlarını gören ebeveyn o noktaya gelinceye kadar ki yaşadıkları, başından geçenler, örnek aldıkları, çalıştıkları, kritik adımları gibi yaşadıkları sürecin nerelerden geçtiğini ve ne gibi adımlar attıklarını gençler bilmek durumundadırlar. Yani evladım da benim gibi olsun demek, bütün o geçmiş süreci de evladın için düşünmek demektir. Yani üzerinden ciddi bir zaman dilimi, çetin şartlar geçmeden bir meyvenin olgunlaşması nasıl adetullah kanununa zıt ise, bir insanın hemen olgunlaşmasını beklemek de onun gibi adetullaha zıttır.

‘Gençler neden sohbetlere gelmiyor?’ sorusunu, o süreçlerden geçmiş kendi hayatlarımızdan düşünmeliyiz. Gençlik yıllarında bizimle ciddi ilgilenmiş, bizi anlamış, bizi sevmiş, bizi maddi ve manevi kabullenmiş büyükler vesilesiyle o ortamlar bize sıcak gelmiştir. Yani davalara, misyonlara gençleri bağlayanlar yine netice de mekanlar değil, insan unsurudur.

Bunun çok yönlü tedbirlerinin alınması gerekir. Mesela gençlerin derslerini gençleri anlayanların yapması, onlara uygun örnekler verilmesi, ders yapanın sürekli kendini güncellemesi ve çağın içinde olduğu yaşanan örneklerden bağlantılar kurulması o ders ortamını canlı ve dinamik tutacaktır.

Derslerde teknolojiden, gençlerin ilgi alanlarındaki bilgisayar oyunlarından, spordan, sanattan, otomobil dünyasından bahsetmek ve dersin örneklemesini gençlerin zihinlerindeki unsurlardan vermek elbette o konuyu anlamayı kolaylaştıracaktır.

Bunun da yolu, genç sohbetlerinde genç ve gelişen hayatın içindeki gençlerin yapması ve kabiliyetlerini orada kullanmaları, o ortamlara bağlanmayı kolaylaştıracaktır.