İnsanın alıştığı hayatta değişiklikler yapmak kolay olmuyor. Zaman zaman ‘artık bundan böyle kural şu’ dediğimiz nice kararlarımız olmuştur ki, çoğunun ömrü kısa sürmüştür.
İnsan alıştığına dönüyor. İnsana alıştığı kolay geliyor. Bundandır herhalde alıştığı, insanın imtihanı oluyor.
‘Namazlarım daha düzenli olacak, ezan okunur okunmaz önce namaz kılınacak; okuduğum surelerin ne anlama geldiğini bileceğim; ayetleri okumalarımı daha düzgün yapacağım; içime sinecek namazım, Rabbimle bağlantım olacak; hayatıma yön verecek her rekat, nefsim Rabbim huzurunda boyun bükecek ve kul olacak, ben de kul olduğumun hazzına varacağım.’
Böyle nice nice kararlar vermişizdir. Ve hayata dair ne çok uzun ömürlü olmamış kararlar almışızdır. Zaman zaman da geriye dönüp bakarak, “Eğer o yıllardaki aldığım kararımı düzenli olarak uygulasaydım, bugün…” diyerek hayıflandığımız ne çok açık dosya kalmıştır.
Ama işte bir taraftan da hayat süratle geçip gidiyor. Çoğu zaman haftanın ne çabuk geçtiğini cuma selalarından anlıyoruz. Ve her geçen zaman bizden çok şeyler alıp götürüyor. Geriye dönüp bakarak, neler oluyor diye sorma imkânımız bile olmuyor. Evet, hayat apartmanı süratle yıkılıyor. Biz de bu yıkıntının içinde ‘hayat yaşıyoruz’ diye kendimizi avutuyoruz. Ebedi gidiyor olduğu yerin şartlarını oluşturamamış bir insanın, oraya götüren taşıtın şartları ne kadar önemli olabilir ki! Yani ‘Ahirette seni kurtaracak bir eserin olmadığı takdirde, fani dünyada bıraktığın eserlere de kıymet verme’ diyor Bediüzzaman.
Nefesimiz kesilmeden, açık dosyaları kapatmak daha akıllıca olsa gerek.
Asıl mesele bu noktada irademizi ne kadar kullanabildiğimizdir. Hayatımızda bir küçük değişiklik bile, nice büyük sonuçlara dönüşür. En kolay yapabileceğimiz bir karardan başlayalım ve değişimi izleyelim hayatımızda.