Kimi, ‘Su-i misal misal olmaz.’ der, ümide takılır, öyle inanır, öyle yaşar hayatı; kimi de, ‘bırak bu işleri?’ der, terk eder çabayı, bırakır her şeyi. Kimin için iki kere iki kaçtır?

Biri başaramayanları, diğeri başaranları izler. Kimi elindekilerin sonucu belirleyeceğine, kimi onların da büyük güçlere dönüşeceğine inanır.

Biri, birden binler elde eder; biri, elindeki biri de kaybeder. Faniden, baki kazanmak, Cenneti satın almak böyle bir ticaret olsa gerek. Çaba aynı, neticeler farklı ise; iki kere iki kaçtır?

Kimi, iki kere iki dört eder, der, mesele biter. Kimi için ise ‘netice’, şartlara göredir. İki kere ikinin dört; dört tane dördün, ‘dört bin dört yüz kırk dört’ ettiği vakidir. Bütün mesele, öyle olduğuna inanmaktır. Bir cümlenin hayat kurtardığı, ‘inanmak’ şartıyladır. İnanmayan, yıldızını söndürür; inanan kömürden elmas üretir. Bu bir hayat felsefesidir.

Görünen, sadece madde değildir. Anne, etten sütten ibaret bir canlı değildir. Evlâdı uğruna canını ateşe atan annenin iki kere ikisi kaçtır?

İnanmak, işte böyle bir şeydir. Anlam dünyasına girerseniz, ağaç kabuğu bir ilim hazinesidir.

Bir nefesin, bir kelimenin, bir bakışın, sadece var olmanın öyle dayanılmaz bir ağırlığı vardır ki, bunun rakam karşılığı yoktur. 

Ruh verilen hava zerreleri, olağanüstü vazifeler üstlenir ve iki kere ikinin ne büyük anlam ifade ettiğini gösterir. 

Kelimelere ruh ve hayat verilirse, kapalı kapıları nasıl açtığı görülür. Tahmin etmediğin insan, öyle bir zamanda, öyle bir işte kendini gösterir ki, hamiyetine hayran kalır milyonlar.

‘Garip mana, garip bir lâfız içinde olmalı.” der Bediüzzaman. Hizmet eden bazen ‘gariplik’ olur. Garibüzzaman’ın hayatı, milyonları etkileyen bir hayat felsefesine dönüşüverir.

Peki, seven ile sevmeyenin, azmeden ile bırakanın, duran ile hareket edenin; ‘himmeti milleti’ olanın iki kere ikisi kaçtır? “Himmeti yalnız nefsi olan insan değil.” demek, ne demek? Kafam karıştı… İki kere iki kaçtı?