Dışarıya bazı misafirler gelmiş. Yakında gideceklermiş. Sergiler açmışlar. Onlara, bir ‘hoş geldiniz’ deyin, konuşun. On dakika kadar sonra geri gelin. Dersin sonunda size beş dakika gözlemleriniz için söz hakkı vereceğim.

Anlaşılamadığım anlaşılıyor. Biraz daha izah ediyorum. Bakın elinizde kâğıt, bu kâğıda dışarıdaki gözlemlerinizi yazıp ve sonra geleceksiniz!

Öğrenci, ‘Neyin gözlemi hocam?’ diyor. Bir daha izah ediyorum.

İçinde olduğumuz mevsim bahar. Dışarıda bu mevsimin belirtilerini çok net görebileceksiniz. Gözlemlerinizi yazıp geleceksiniz. Yani rengârenk çiçekler, kelebeklerle konuşacaksınız. “Nereden gelmişler, neden gelmişler, ne zaman gidecekler?” sorun onlara. ‘Hoş geldiniz’ deyin. Sarı, kırmızı, beyaz, mor çiçeklere kulaklarınızı yakınlaştırın bir şeyler fısıldayacaklar size. İyice dinleyin. İşte onları not edin ve gelin.

İlk kez geldikleri dünyayı nasıl buldular? Yeterli ilgi var mı? Kelebekler, arılar, böcekler kendilerini ziyaret ettiler mi? 

Çiçeğin üzerindeki sanatlı elbiseyi, harika desenleri, enfes kokuları, kuşandıkları kendilerini koruma silâhlarını inceleyin. Elbiseleri hangi değerli kumaştan sorun, konuşun onlarla?

Öğrencimiz gitti. On dakika kadar sonra geldi. Dersimiz bitince kendisine söz hakkı verdik. Elindeki kâğıt avucunun içindeydi, ama hiç dokunulmamıştı. 

Öğrencimiz, “Konuşamayacağım hocam, kendimi çok nankör buldum, çok bencil buldum, çok duyarsız, çok habersiz, çok hissiz buldum. Tabiatla, varlıkla, içinde olduğum dünyanın gerçekleriyle hiç mi hiç alâkam yokmuş. İçine geldiğim bu ruh hali ders olarak bana iyi geldi. Arkadaşlarımdan da özür diliyorum. Keşke hayatın daha farkında ve daha uyanık olsaydım.”

Öğrenci konuşurken birden durdu ve sonra gülümseyerek tekrar başladı: “Ama pencerem açıldı. Birazcık görebilmenin tadını aldım. Okumanın kitap satırlarından ibaret olmadığını anladım. Bu dersi sevdim. Teşekkürler.”