Bu zamanın cihadı sevmekle, muhabbetle olduğuna göre, iman Kur’ân hizmetlerinde öncelikli lâzım olan şey, kardeşler arasındaki muhabbettir. Zaten muhabbetle yapılan hizmetler güzel, anlamlı, tesirli ve bereketli olur.

Bir hizmet mahalline dışarıdan gelen kişinin ilk dikkatini çeken şey, o mahaldeki kardeşler arasındaki muhabbettir. İnsanı önce o muhabbet karşılar, kucaklar. İhlâs ve samimiyet muhabbette görünür hale geliyordu. Trabzon’daki ağabey ve kardeşlerimizin arasındaki muhabbet görülmeye değerdi. Temel fıkraları da, sadece gülmeye değil, konuyu gülerek anlamaya katkı sağlıyordu.

Trabzon’da dikkat çeken bir diğer konu, emekli ağabeylerimizin hizmetlere katkılarıydı. Tabiî temsilciliğin merkezi bir yerde olması, uğramayı kolaylaştıran bir faktördü. Gelenlerle Nur medresesinde namazlar cemaatle kılınıyor ve dersler yapılıyordu. Hizmette vazifeli ağabeylerin yaptıkları faaliyetten lezzet aldıkları, dayanışma içerisinde, heyecanla, şevkle çalışmalarından anlaşılıyordu.

İnsanları birbirine çeken şey, kalplerdeki muhabbettir. Ağabeyler şevkle hizmet ederken okuma programındaki gençleri en fazla etkileyen noktalardan birisi de, yaşlı insanların gençlerin Nur Talebesi olarak yetişmeleri için büyük bir çaba içerisinde hizmet etmeleri olmuş. Hatta bir gencimiz, yanındaki arkadaşına dönerek, ‘Yahu görmüyor musun yetmiş yaşındaki abi, bizim ne yiyeceğimizi düşünüyor ve soframızı hazırlıyor.’ diyordu. Gençleri satırdaki bilgiler kadar, hayata yansıyan davranışlar daha çok etkiliyordu. Okuma programı herkese farklı dokunmuştu. Bu güzel hizmetlerin arka planında düzenli işleyen bir meşveret ve güçlü bir şahs-ı manevî apaçık hissediliyordu. Trabzon’un şahs-ı manevisini tebrikler. Anladık ki, bir yerde muhabbet varsa, hizmet de vardır.