Şöyle ki; bir kısım insanlar hakikat derslerini okuyor ve ifade ederken, “şöyleymiş”, böyleymiş” şeklinde anlatıyor. 

Biraz daha bilgiyi süzen insanlar, “demek ki şöyle yapmak gerekiyor”, ”böyle yapmak gerekiyor” aşamasına geliyor.

Bazıları da bu bilgi aşamasını biraz daha zenginleştiriyor. “şu hadiste mesele şöyle geçiyor”, “şu zat şöyle buyuruyor” vs.

İşte bütün bu söylemler “akıldan kalbe inememiş hakikatlerin” ifade edilişlerinden öte geçmiyor.

O halde nasıl okumalar yapmak gerekir?

Sanırım, öncelikle kişinin, sorularının ve derdinin olması gerekir. Bu sorularına cevap bulma niyetiyle yola çıkmak hakikatin keşfine ulaşmanın ilk basamağıdır. Soruları olmayan kişinin bilgilenme süreci malumattan öte geçmeyecek, anlatımı da malûmatfuruşluk ve enaniyetin beslenmesinden öteye geçmeyecek bir amel gibi durmaktadır.

Risale-i Nur derslerinin okunmasında da bu yaklaşımların sergilendiğine şahit oluyoruz. Öncelikle kendi nefsimden başlayarak zaman zaman, “dersler, şu konuda şöyle demiş”, “bu mesele şöyle izah edilmiş”ten öteye geçmeyen bir dizi muallimce okumalar, malûmatlar ve kalbe inmeyen dersler şeklindedir.

Oysa daha başında kendimize dair sorularla başlamak, hayatıma dair sorunlarıma cevap bulma amacıyla başlamak, var oluşuma dair ontolojik sorularla başlamak, psikolojik veya sosyolojik problemlerimin çarelerini bulma niyetiyle başlamak gibi yaklaşımlar ancak malûmatı marifete dönüştürecek okumalar olacaktır.

Kişi ne okursa okusun, ne kadar okursa okusun, kendi dünyasına değen, duygularına temas eden cevaplar bulma yolculuğu yapmadığı sürece, bilgi- malûmattan öteye geçmeyecek, yığınlar haline dönüşecek, hakikatin tesiri önce kişinin kendi dünyasında kırılmalara uğrayacaktır.

Dolayısıyla bu kırılmalar hakikatin tesirini kıracak, azaltacak ve “kendini ıslah edemeyen başkasını ıslah edemez” (Said Nursî), “hakikatler kalpten çıkmazsa tesiri kırılır ve ıslatsa ıslatsa dili ıslatır” (Zübeyir Gündüzalp) şeklinde makes bulacaktır.

Belki bu yüzden, hakikatlere muhatap olurken okunan her bir konunun veya satırın, şöyle bir soruyla başlaması gerekecektir. “Bu okuduklarım benim için ne ifade ediyor?”, “Ben neden varım?”, “Bunlar neden var?”

Hasılı; kendimize mal etmediğimiz, duygularımıza temas ettirmediğimiz, kendi sorularımıza cevap bulamadığımız her bilgi, hakikat de olsa, “Hakikatin” kıymetini anlamaya engeldir. Sanırım, bugün, bilginin amele dönüşmemesinin altında yatan meselelerden birisi de budur.

Hakikatin değerini bilmek ve hakikatin hayata değmesi yolculuğu ancak sorusu olanların ulaşacağı, bir sonuç ve meyve olacaktır.