Bir zamanlar kuş uçmaz, kervan geçmez bir yerdi, Barla. Ama şimdi kuşlar da uçuyor, kervanlar da geçiyor. Artık kalabilecek veya konaklayabilecek yerler de var.
Gerek yurt içinden, gerekse yurt dışından kadın-erkek, genç-ihtiyar, çoluk-çocuk pek çok insanın uğrak yeri oldu, bu şirin beldemiz. Yaşlar ayrı, başlar ayrı. Renkler ayrı, cinsler ayrı. Belki yaşadıkları dünyalar da ayrı.
Barla’da insan manzaralarını görünce şu soruları kendinize sormadan geçemezsiniz: Bu insanlar kim?
Nereden geliyorlar, nereye gidiyorlar? Burada ne arıyorlar?
Bu insanları Barla’ya çeken sır nedir?..
Risale-i Nurda geçen şu satırları birlikte okuyalım: “Barla, ehl-i îmanın manevî imdadına gönderilen Risale-i Nur külliyatının telif edilmeye başlandığı ilk merkezdir. Barla, millet-i İslamiyenin, husûsan Anadolu halkının başına gelen dehşetli bir dalalet ve dinsizlik cereyanına karşı, Kur’an’dan gelen bir hidayet nûrunun, bir saadet güneşinin tulû ettiği beldedir. Barla, rahmet-i İlahiyenin ve ihsan-ı Rabbanînin ve lûtf u Yezdanînin bu mübarek Anadolu hakkında, bu kahraman İslam milletinin evlatları ve âlem-i İslam hakkında, hayat ve mematlarının, ebedî saadetlerinin medarı olan eserlerin lemean ettiği bahtiyar yerdir.” (Tarihçe-i Hayat, s. 240)
Çünkü Barla, ilk medrese-i Nuriye şerefini kazandığından mübarek bir yerdir. Nur risalelerinin önemli bir kısmının yazıldığı yerdir. Mahrumiyetin ve sıkıntıların hat safhada olduğu 1920’li yılların sonunda Sıddık Süleyman abi bir gün “Biz yazıyoruz, biz okuyoruz, Üstad bu kadar zahmeti niye çekiyor?” diye içinden geçirir. Ona bunları düşündüren ve sorduran ümitsizlik tufanının o gün azgınlaştırdığı şartlardı. O böyle düşünürken Bediüzzaman birden, “Kardaşım göreceksin, ben bunları bütün dünyaya okutturacağım” diyerek ona ve onun gibi düşünenlere ümit veriyordu.
Kendisinden de dinlediğim Merhum Bayram Yüksel abinin buna benzer bir hatırası da şöyledir:
“Bir gün bulaşık yıkıyordum, Üstadımız da balkonda (Barla’daki Hacı Enver’in balkonunda) okuyordu. Aramızda on beş metre kadar mesafe vardı. İçimden dedim. Bu Barla çok mahrumiyetli bir yer, mübarek Üstad, geldiği zaman burada duruyor. Hâlbuki Isparta daha güzel, her şey mükemmel ve Isparta’da hem talebe çok, hem hizmet geniş, vasıta filan da bol, diye içimden böyle konuştum. Üstad beni çağırdı. ‘Gel evlâdım Bayram’ dedi. ‘Evlâdım sen burayı kerih görme, burası çok mühim, cidden çok mühim, burası ileride nurlanacak inşaallah’ dedi.”
İki olay arasında belki otuz- otuz beş sene geçmiştir. Ufuklar henüz aydınlık değildir. Ama Bediüzzaman’a göre ne karanlık, ne de ümitsizlik vardır. O hep ümitvardır. Yıllar önce de “Ümitvar olunuz. Şu istikbal inkılâbı içinde en yüksek gür seda İslam’ın sedası olacaktır” diyordu.
O gün hayal kabul edilen sözler bugün gerçek oldu. Risale-i Nurları dünya okuyor. Pek çok yabancı dile çevrildi. Nura susayan gönüller Nurlu beldelere, nurun parladığı yerlere koşuyor, artık.
Bugün nurun bayramından söz edebiliyorsak, Barla’yı iyi okumak ve iyi tanımaktan geçiyordu. Nur sevdalıları Barla’ya koşuyorlar, hakkı ve hakikati öğrenmek için. Uzun yıllar önce yaz mevsiminde Barla ziyaretlerimize başladık ve devam ediyoruz. Gelenlerle güzel günler geçiriyoruz. Ertesi yıl tekrar buluşmak duasıyla ayrılıyoruz. Barla’yı doğru rehberle gezmek en güzeli.