Eskiden, yönetimler, şahısların elinde idi. Zira, işler, meslekler dallanıp budaklanmamıştı. Padişah, halife, kral, birkaç kişi ile meseleleri yarım da olsa yürütebiliyordu.

Ancak, günümüzde meselelerin, ilimlerin (fenlerin) ve mesleklerin dallanıp-budaklandığını gören Bediüzzaman, “Bu zaman, ehl-i hakikat için, şahsiyet ve enaniyet zamanı değil. Zaman, cemaat zamanıdır. Cemaatten çıkan bir şahs-ı manevî hükmeder ve dayanabilir.”1 Tesbitini yapmasının sebebi budur. 

Müceddidlik meselesinde de bu hakikate uyarak, kendisini aradan çıkarmış, yerine Risale-i Nur’u, “cemaati, şahs-ı maneviyi, istişare heyetini, meclisi, şûrâyı” koymuştur:

“Bu acip ve komitecilik ve şahs-ı mânevî-i dalâletin tecavüzü zamanında bir şahs-ı mânevî müceddid olmak lâzım gelir. Eski zamana benzemez. Şahıs ne kadar da harika olsa, şahs-ı mânevîye karşı mağlûp olmak kabildir. Risale-i Nur’un o cihette bir nevi müceddid olması kaviyyen muhtemel olduğundan, o sıfatlar -hâşâ- benim haddim değil; belki mükerrer yazdığım gibi, benim hayatım Risale-i Nur’a bir nevi çekirdek olabilir… Ben bir çekirdektim, çürüdüm, gittim. Bütün kıymet Kur’ân-ı Hakîmin mânâsı ve hakikatli tefsiri olan Risale-i Nur’a aittir. “2

“Cenâb-ı Hak şu zamanda, i’câz-ı Kur’ân’ın mânevî lemeâtından olan malûm Sözleri, şu dalâlet zındıkasına bir tiryak hâsiyetini vermiş tasavvurundayım.”3 

Böylece yönetime de yenilik getiren Bediüzzaman, “hoca, şeyh, şahıs, liderleri” aradan çıkarıp, yerine “şahs-ı manevî, cemaat, meşveret, şûrâ, meclis” koydu. 

Takip edelim:

“Amma, benim gibi aciz ve zayıf bir biçarenin, böyle binler derece haddimden fazla bir yükü yüklemek tarzında şahsımı, medâr-ı nazar etmemeli.” 4

“Sözler’in (Risale-i Nur) herbiri bir mürşid hükmündedir.”5 

“Risale-i Nur, bu zamanın bir mehdîsi ve müceddididir.”6 

 “Mürşidi sen uzakta arıyorsun. Pek yakınında bulunan Bediüzzaman vardır. O zatın Risale-i Nur’u müceddid hükmündedir. Hem aktabdır, hem zülkarneyndir, hem âhirzamanda gelecek İsâ (as) vekilidir, yani müjdecisidir”7 “Eğer biri dairemiz içinde nefsin enâniyet-i ilmiyeden aldığı bir his ile, şerh ve îzah hâricinde birşey yazsa, soğuk bir muâraza veya nâkıs bir taklitçilik hükmüne geçer. Çünkü çok delillerle ve emârelerle tahakkuk etmiş ki, Risâle-i Nur eczaları Kur’ân’ın tereşşuhatıdır.” (Bediüzzaman, Mektubat, s. 413.)

Dipnotlar:

1- Bediüzzaman Said Nursî, Kastamonu Lâhikası, Yeni Asya Neşriyat, İstanbul, 1999, s. 106. 2- Bediüzzaman Said Nursî, Emirdağ Lâhikâsı, Yeni Asya Neşriyat, İstanbul, 1999, s. 376-377. 3- Emirdağ Lâhikası, s. 211. 4- Kastamonu Lâhikası, s. 145. 5- Mektubat, s. 342. 6- Barla Lâhikası, s. 103. 7- Barla Lâhikası, s. 99.