Oysa, araştırmalar, Osmanlı’da okuma-yazma oranının gayet yüksek olduğunu gösteriyor. Ne var ki, 1877-1878 (93) harbi, 1912-1913 Balkanlar Savaşları, 1914-1918 Birinci Dünya Savaşı, İstiklâl Savaşı da okumuş insanımızı yok etti; okuma-yazma oranını bir hayli düşürdü.

Bütün bunların getirdiği yıkım ve felâketler, İslâmiyete, bin yıldan beri kullanılan Kur’ân harfleri Arapça’ya, Osmanlıcaya yüklendi ve harf inkılâbı yapıldı. İşte o zaman millet, bir gecede sıfır okuma-yazma seviyesine düşürüldü.

Bununla ilgili bir dizi daha inkılâp yapılmıştı:

3 Nisan 1928’de, Anayasa’nın ikinci maddesi olan, “Bu devletin dini, din-i İslâmdır” ibaresi çıkarıldı.

28 Mayıs 1927’lerde, hükümet kararıyla, kamu binalarındaki tuğralar ve Kur’ân harfleriyle yazılmış olan kitabe ve yazıların kaldırılması kanunlaştı.

1 Ocak 1929 tarihinde, Arapça harflerle dilekçe yazılması ve kitap basılması yasaklandı.

1 Eylül 1929’da ilk ve orta öğretim okullarında “Arapça” ve “Farsça” dersleri kaldırıldı.

Bu arada, basın-yayın hayatındaki bütün dinî neşriyat ve tefrikalar yasaklar listesine alındı.

Münafıkane hareket edilerek, “Arapça harfler zordur. Bizi geri bırakan İslâmiyet ve harfleridir” denmiştir. (Çin ve Japon alfabesi daha mı kolaydı ki onlar kendi alfabeleri ile devam ediyorlar?)

Halbuki Arapça harfler, en kolay, en iktisatlı yazmaya sebeptir. Zira, köşeli değildir, yuvarlak sistemde akıp gidiyor!

Kur’ân alfabesi, bir elif-ba gerilik sebebi olsaydı bin yıl sürer miydi?

Müslüman devletlerinin muhteşem kuruluşları ve şanlı yükselişleri sağlanabilir miydi?

Astronomi, fizik, kimya, tıp ve sair fen ilimlerinde binlerce buluş ve keşif yapılabilir miydi? Avrupa’nın Rönesansı’nın doğması mümkün müydü?

Dünyanın hiçbir yerinde böyle dehşetli bir devrim yapılmamıştır: Mao Çin’de, Stalin Rusya’da, Pehlevi Hanedanı İran’da ve dünyanın muhtelif yerlerinde büyük kültür devrimleri yapmışlardır. Ama, hiçbirisi kendi harflerini kaldırmamıştır.

Harf inkılâbının yapılmasının, Kur’ân harflerinin yasaklanmasının asıl sebebini ilk MEB Bakanı Mustafa Necati şöyle açıklar:

“Harf Devrimi ile Kur’ân’ı tarihe gömeceğiz!”

İslâm’ın reforma ihtiyacı yoktu. Öyle ise din ile alâkası olmayanların dinde reform yapmasının sebebi ne idi? Yukarıda saydığımız “pozitivist” reformların en önemli gerekçesi, M. Kemal zihniyetinin, İslâmiyet’in Osmanlı imparatorluğu’nun geriliğinin en önde gelen sebeplerinden biri olduğu yolundaki inancıydı.1 Bu, sosyal hayatın özde millî, ama biçimde İslâmî olması gerektiğine inanan Jön-Türk teorisyeni Ziya Gökalp’in tavrının ötesine geçmişti.2

Dipnotlar:

1- Prof. Dr. Şerif Mardin, Türkiye’de Din ve Siyaset, s. 97.  2- Ziya Gökalp, Türkleşmek, İslâmlaşmak, Muasırlaşmak, s. 58-60.