Hem maksadını, hem haddini aşıp “Kötü bir Türkçeye tahammül edip Risale-i Nur okuyan insanlara hayret ettiğini” iddia eden şair İsmet Özel’i edip, şair, ilim ve fikir ehli nakzediyor.
Batı ve Doğu ilimlerine haiz yüzlerce ilim ve fikir adamından birkaçının Risale-i Nur hakkındaki görüşleri şöyle:
Risâle-i Nur’da, müstesnâ bir edebiyat ve belâgat ve îcâz, nazîrsiz, câzib ve orijinal bir üslûp vardır. Evet, Bediüzzaman zâtına mahsus bir üslûba mâliktir. Onun üslûbu, başka üslûplarla muvâzene ve mukayese edilemez. Eserlerin bâzı yerlerinde, edebiyat kaidesine veya başka üslûplara nazaran pek münâsip düşmemiş gibi zannedilen bir noktaya rastlanırsa, orada gayet ince bir nükte, bir îmâ veya ince bir mânâ veya hikmet vardır. Ve o beyân tarzı, oraya tam muvâfıktır. Fakat, o ince inceliği âlimler de birden pek anlamadıklarını itiraf etmişlerdir. Bunun için, Bediüzzaman’ın eserlerindeki hususiyet ve incelikleri Risâle-i Nur’la fazla iştigal etmemiş olanlar, birden intikal edemezler.1
Mehmed Âkif Ersoy: Büyük şâirimiz, edebiyatımızın medâr-ı iftihârı merhum Mehmed Âkif, bir üdebâ meclisinde, Victor Hugo’lar, Shakespeare’ler, Descartes’lar, edebiyatta ve felsefede Bediüzzaman’ın bir talebesi olabilirler” demiştir.2
Ali Ulvi Kurucu: “Bediüzzaman’ın her sözü bir dilim lav, her fikri bir ateş parçası olmuş; düştüğü gönülleri yakıyor, hisleri, fikirleri alevlendiriyor.
Eskiden beri, lâfız ve mana, üslûp ve muhteva bakımından, edipler ve şairler, mütefekkirler ve âlimler ikiye ayrılmışlardır:
Bunlardan bazıları, sadece üslûp ve ifadeye, vezin ve kàfiyeye kıymet vererek, mânâyı ifadeye feda etmişlerdir. Ve bu hal de, kendini, en çok şiirde gösterir. Diğer zümre ise, en çok mânâ ve muhtevaya ehemmiyet vererek, özü söze kurban etmemişlerdir.
Dipnotlar: 1- Bediüzzaman Said Nursî, Sözler, Yeni Asya Neşriyat, İstanbul, 1999, s. 717., 2- Bediüzzaman, Sözler, s. 717.