Bu durum, “ifsat komiteleri, ehl-i dünyanın hafiyeleri ve propagandacıları”nca istismar ve iftiralara kadar vardırılıyordu. Kutlular Ağabey, bütün şimşekleri üzerine çekerek, bizzat evlenerek hücumları göğüsler ve iftiraları önler. Ben dahil birçoğumuz onun açtığı çığır ve desteği sayesinde evlendik. Bu zaviyeden de ona medyun-u şükranız. 

Peygamberimiz (asm) şöyle buyurmuştur: “380 yıl geçtikten sonra ümmetim için evlenmemek helâl olur.” (Kenzu’l-Ummal, 11/145) 

“Ailesi, konu komşusu kendisini -fakirliğinden ötürü- kınamaya başlarlar. Bu durumun olduğu zaman ahirzamandır. Kişinin ana-babası, eşi-evlâdı kendisini harama girmeye zorlamakla helâkine sebep olurlar. Öyle bir zaman geldiğinde evlenmemek helâl olur.” (Kenzu’l-Ummal, 11/154; Gazalî, İhya, 2/232) 

“İki yüz yılından sonra insanların en hayırlısı, yükü hafif, çoluk-çocuğu olmayan kimselerdir.” (Gazalî, İhya, 2/24)  

Başka hadislerde ise evlilik genel olarak teşvik edilir. Evliliğin hükmü kişiye, zamana, mekâna, şartlara göre değişebilir. Ahir zamanda evlenmemekle ilgili hadislerin hükmü umumî/genel değil, kişi ve şartlara bağlıdır. Demek ki, evlenmeme ile ilgili hadisler özel kişilere bakıyor. 

Hz. İsa, Yahya (as), Ashab-ı Suffa’dan bazı sahabiler, Bişr-i Hafi, İmam Taberi, Zemahşeri, İmam Nevevi, Seyyid Ahmed Bedevi, İbn-i Teymiyye, Bayezid-i Bistami,  Muhammed Hamidullah, İbnülemin Mahmut Kemal İnal, vs. de evlenmemişti.  

Evet, Üstadımız mücerreddi ve “Benim halime gıbta edecekler” diyordu. Ama, başta Tahiri Mutlu, Mustafa Sungur, Ceylan Çalışkan gibi bizzat yanında bulunup hizmet edenler gibi birçok talebesi evli idi! 

İşte, 1970’lerin ortalarında ekseriyet “mücerred” kalmayı düşünürken Risale-i Nur’u günde 16 saat, “anlayarak ve kabul ederek okuyan” ve adeta ezberleyen Kutlular Ağabey, “zamanın mühim ve hakikatli bir âlimi olabilir” hakikatine masadak olarak evlilik meselesindeki farklı rivayetlerin sırrını çözmüş ve o hayırlı çığırı açmıştı.