Sunacağız. Yaşayışımızla, yaptıklarımızla. Ta ki meleklerin imreneceği ve Hazreti Adem gibi secde edeceği bir insan olalım. Yoksa zulüm sahibi firavunvari  zalim bir canlı karşımıza çıkar. Manevra yapamaz oluruz. Hareket alanımız daralır. Dar bir alanda sıkışır kalırız. Enemiz vücudumuzu bell eder, yutar. İnsanların maskarası durumuna düşeriz. Bunun içinde evvelâ manevra meydanımıza bakmamız lâzım.   

Sonra kâinatta vazedilen Allah’ın garip san’atlarını görebiliyor muyuz? Tefekkürle onlara bakabiliyor muyuz? Onların hesabına değil, Allah namına varlıklara bakmak. Onlardaki Cenâb-ı Hakk’ın imzalarını görmek.  Bilhassa küçük canlılarda, Allah’ın güzel isimleri, küçük mektuplar halini alır. Fakat san’atça büyüktürler. Çünkü daha küçük veya dar bir alanda üstün bir sanat sergilenmektedirler. Okunmayı beklerler. Bu yüzden çokça okunsunlar diye fazlaca yayınlanırlar. Dünyanın dört bir tarafında fazla fazla çoklukla yaratılırlar.  İnsansak bunlar görmek ve okumak icap eder. Yoksa hayvandan farkımız kalır mı? Madem ki insanız, o halde insan gibi davranmak zorundayız. Farkımızı davranışlarımızla yaşayışımızla ortaya koymalıyız. Hayatımıza çeki düzen vermeliyiz.     

Sonra yeryüzündeki Esma-ı Hüsna-yı okuyabiliyor muyuz? Yaradan’ın güzel isimlerini dünya üzerinde görmek. Şu seyyar misafirhanede misafir gibi davranmak. Her şey fâni, sadece O’na bakan yüzü bâki.  Sönmüyor, söndürülmüyor.  Akarsu üzerindeki parıldamalar gibi. Öncekiler sönüyor. Arkadan gelenler yine parıldıyor. Daima gökteki daimî güneşi gösteriyor. O’na işaret ediyor. Lisanı halleriyle, bizler O’nun yansımalarıyız diyorlar. Daimî bir güneşten ışıklandıklarını bizlere haykırıyorlar. Gör diyor. Bak diyor. Bana iyi bak. Sadece maneviyatta kör olanlar bu durumu göremez. Allah’ın isteklerine kulak ver. Ver ki, hayat-ı dünyeviye ile sersem olmuş kalbin açılsın. Gör ki, felsefe ile boğulmuş zihnin kurtulsun. Hayat şartlarının ağırlığı seni ezmesin.