Faziletin şe’ni, tesanüddür. Düstur-u teavünün şe’ni, birbirinin imdadına yetişmektir. Dinin şe’ni uhuvvettir, incizaptır. (Sözler)

Acı ve keder, çile ve ıztırap, insana mahsustur. Varlık ve yokluk, zenginlik ve fakirlik, sağlık ve hastalık da, insanoğlunun mukadderatındandır.

Hepimizin ortak paydası insanlığımızdır. Bizi birbirimizden üstün kılan hiçbir şey yoktur. Allah (cc) “Şüphesiz Allah katında en değerli olanınız, O’ndan en çok korkanınızdır. (Hucurat-13) buyuruyor. Bizler ise her nedense, bazı şeylerin farkına varabilmek için hep Ramazan ayını bekliyoruz. 

Ramazan ayına on bir ayın sultanı denilmesinin elbette bir hikmeti olsa gerek. İnsanoğlunun yeme içmenin dışında, benzer ve ortak birçok yönü vardır. İşte bu mübarek ayda, bütün bu ortak hususiyetlerimiz birdenbire ortaya çıkıverir. Başka zamanlar pek de aklımıza gelmeyen yardımlaşma, iyilik yapma, merhamet etme, adalet üzere davranma ve paylaşma gibi, çoğu kez unuttuğumuz değerlerimizi hatırlar ve yapmaya çalışırız. 

Yeryüzünde milyarlarca insan yaşıyor. Bir tarafta israf, şatafat, gösteriş, keyfilik kol gezerken, diğer tarafta açlık sefalet, acı, zulüm ve savaşlar kıt’aları dolaşıyor. ”Komşusu aç iken, tok yatan bizden değildir“ diyerek, mü’mince bir duruşun ölçüsünü ortaya koyan Efendimizi (asm) ne kadar dikkate alıyoruz acaba? 

Ramazan-ı şerif, her ne kadar mükellef iftar sofraları ve bazen de israf ve gösterişe varan uygulamalarla yaşanmış olsa da, yine de, unuttuğumuz bütün insanî değerlerimizin ortaya çıkmasına, vicdanlarımızın dile gelmesine ve Allah’a karşı gerçek manada kul olmamıza vesile oluyor. Menfaat, hırs, tamah, zulüm ve adaletsizlik gibi duygularımızı bir kenara bırakıp, mü’mince yaşamamız gerektiğini, ancak Ramazan’la birlikte hatırlıyoruz.

Oysa bir Müslüman’ın her günü oruç tutulan günler gibi, her ayı da Ramazana denk olmalı. Aksi takdirde Müslümanlığımız sadece Ramazan ayından ibaret olur. Sayılı günler çabucak geçer ve mahşere bırakılan hesabın ödemesi de zor olur. 

Emin Fırat