* Bir camianın fertleri, bir davanın hâdimleri (hizmetkârları) ve uzuvları birbirini tenkit illetine tutulup da tedavi edilmezse, o camiadan bir hayır beklenmemelidir. Cemaatin bütün düzeni ve ahengi, cemaat fertlerinin yekdiğerine şefkat, merhamet, sevgi ve hürmetkâr davranışlarıyla mümkündür. 

* Allah Allah! Neler, ne gaileler çıkıyor...  Fakat çaresi Üstadımız gibi duymazlıktan, bilmezlikten gelmek, başımıza gelen musibetleri düşünmemektir. Dünya imtihan dünyası. Kader-i İlahî deriz.

* Müfsitlere (fesatçılara), karıştırıcılara karşı yegâne çare mutlak sükût ve işimize devam. Şunu yaparlar, bunu yaparlar. Sözle, fiille bir şekilde rahat bırakmazlar. Kolay değil. Elbet istemeyiz, olmasın. Fakat olursa sabır ve tahammül ederiz. Hizmet sırasında  meşakkat ve azaptan ne gelse hoştur.

* Umur-u hayriyenin (hayırlı işlerin) manileri çok olur. Bize böyle hallerde susmak gerekir. Meseleyi ancak böyle hallederiz. Münakaşa ile hiçbir dava halledilmez. Münakaşadan yavaşça çekil, öyle şeyler muvakkattır.

* İnsan bazı imtihanlara maruz kalır. Bu durum kuvvet ve salâbet (dayanıklılık) kazanmaya sebeptir. Varta ve yanlışlık gibi hadiselerden kendimize ibret ve ders almalıyız. Yoksa biz de aynı hallere düşebiliriz. 

* Bir hadise (varta ve yanlışlık) vuku bulduğunda şahıslar ve bizzat o şey üzerinde durmamalı, yoksa o hadiseden alınacak tecrübe ve ibret dersi alınmamış olur.

* Büyük zatlar bunda müttefiktir ki, başkalarıyla uğraşan, yolundan geri kalır.

* İnsan yaşlandıkça imtihan şiddetlenir.

* Cenab-ı Hak şiddetli şekilde imtihan eder ki, elmas ile kömür ruhlu olanlar birbirinden ayrılsın, kabiliyetleri inkişaf etsin.

* Fenalık ve iftiralara ne kadar feci bir surette maruz kalınırsa kalınsın, mukabele-i bilmisil etmemek, tevbe ve istiğfara devam etmek, sabır ve tahammüle çalışmak, öyle hadiselerden ibret ve ders almak, mütecaviz ve müfterilerle uğraşmamak, yüksek bir ahlâk ve kemalâtın şiarındandır. Enbiyaların, velilerin, salihlerin ahlâkıyla ahlâklanmaktır.

Gereğince amel edebilmek duasıyla.