Türkiye 2011-15 arasında, Erdoğan’ın “ustalık dönemi” olarak nitelediği 3. AKP iktidarında, milletin bu partiye verdiği desteğin, yakın zamana kadar darbecilikten yargılanan, hattâ bir kısmı hüküm giyen Ergenekon ve Balyoz ekiplerinin “temize çıkarıldığına” şahit oldu.
Onların yerine yeni bir “tehdit” ikame edildi: Paralel yapı.
Geçen yılki 30 Mart yerel ve 10 Ağustos cumhurbaşkanlığı seçimleri ile son 7 Haziran genel seçimlerinin ana teması, Erdoğan ve AKP tarafından, bu yapıyla mücadele olarak belirlendi.
Ve AKP, geçen seneki seçimlerden çıkan sonuçları bu tavrının halk nezdinde onaylanması olarak yorumladı.
Ama 7 Haziran’da partinin 9 puan kayıpla yüzde 41’in altına gerilemesi, bu yorumun çok da doğru olmadığını gösterdi.
Çünkü AKP’nin, siyasî rakiplerinden ziyade yine Pensilvanya’ya yüklendiği söylemler hem Cumhurbaşkanı, hem Başbakan tarafından, bu seçimde de en yüksek perdeden seslendirildi.
Ancak bu defa halk bunlara eskisi kadar prim vermedi, tam tersine frenledi.
Bu cihetiyle seçim sonucu, özellikle Erdoğan üzerinden AKP’yi etkisine alan “yeşil Ergenekon” hakimiyetinin de dizginlenmesi gibi bir neticeyi ortaya çıkardı.
Ergenekoncuların Saray’ı ve hükümeti kullanarak iş çevirme planları bu sonuçla ağır bir darbe aldı.
7 Haziran akşamından beri bunun sıkıntısını yaşıyorlar.
Ne var ki, yine o akşam ortaya çıkan belirsizlik tablosu, onlara yeni fırsatlar da sunuyor.
İstifa etmiş bir hükümet, ümit vermeyen koalisyon pazarlıkları, tetikte bekleyen Saray ve bu belirsizliğin doğurduğu boşluğu da kendi emelleri için kullanmak isteyen derin mahfiller.
Ülkeyi içte ve dışta yeni ve tehlikeli risklere açık hale getiren bu tablo karşısında demokratik ve sivil dinamiklerin çok daha duyarlı, dikkatli ve müteyakkız olması gerekiyor.