Umut, öyle bir şeydir ki, kalbinin yapıştırıcısıdır. O olunca kırıklarının yapıştığını hissedersin. Kalbinin acısının geçtiğini anlarsın. Kalp hiç acır mı? Öyle bir acır ki; ne başının ağrısı ne de dişinin sancısı onunla yarışamaz. Çünkü her an bir diken sürekli sana batar ve içini kanatır.

 Hani bazı yaralar vardır ve kapanamaz derler, işte o yara kalbinde açılınca hiç kapanmaz hissedersin. Ama umudun olunca herşey değişir ve yaranın kapandığını görürsün.

“Hayal ettiğim bir çok şey vardı,” demişti bir arkadaşım. “Hiçbirisi olmadı...” O anda içinin acısını hisettim. Empati yapmak bazen insanı acıtıyormuş. Ben de onun yerinde olsam böyle mi düşünürdüm? Umutlarının hepsini kaybeden bir insana boş sözler söylemek onu daha da yaralamaz mıydı?

O anda aklıma yağmur geldi. Yağmur ile yıkadığım kaç tane yaram oldu. Kaç kişinin kırdıklarını yağmur ile yapıştırdım. Yağmur ile bahçeye çıktık. Bahçe iki gündür sulanmıyordu. Sıcak ile kuruyan toprak yolların arasından karıncalar yol yapmıştı. Yasemin ağacının yanına geldik. Çiçek kurumuş ve su istiyordu. “Bu çiçeğe bak!” dedim. Baktı ve sonra anlamsızca bana baktı. “Sence bunun ne kabahati var ve toprağı bu kadar kuru?” Yine anlamsızca baktı. “Allah bunu sevmiyor mu ki, böyle susuz bırakmış? Sence onun ne kabahati var?” Bilmiyorum diye başını eğerken dediklerim aslında bana da hayret veriyordu. “O zaman şimdi bu umutsuz mu? Ölmek için sardığı dalı bıraksın mı? Hayır! Bak elimdeki şişeye onun duâsını kabulü için ben görevlendirildim, onun umutları benim vesilem ile devam edecek. Hadi suyu vermedim diyelim, ne olacak? Ya sen ya da başkası görevlendirilecek.”

Devamında ise onun yapıştırıcısı o cılız ağacın dalları oldu. Umudu o güzel kokulu çiçek oldu. Hayal edersin umut edersin, ama olmayınca karalar bağlamak bize yakışmaz.

Genç olmak kırılmak da demektir. Kırıldığın her adımda büyürsün. Ama bir vesile ile Allah her zaman yardımcılarını gönderir. Çünkü Allah bizleri çok seviyor. Ben bütün kalbimle buna inanırken, her olumsuzluk sadece biraz oyalanmama sebep olur, o kadar. Gerisinde dayanağım her zaman Allah olunca, yollar hep iyiye çıkar. Babamın dediği gibi o anda onu ben söylemedim ki; Allah söylettirdi. Çünkü buna benim de ihtiyacım vardı.