Çocuk olmak, oyun oynamaktır;  çocuk olmak temiz düşünmektir; çocuk olmak hayal kurmaktır. Çocuk olmak, büyüklerin taşıyamadığı masumiyeti küçücük yüreklerinde ve yüzlerinde taşımaktır. Çocuk olmak, masumiyeti sergilemektir.

Hepimiz çocuk olduk. Çocukken koşmak, oyun oynamak, düşmek ve kalkıp oyuna devam etmek, sonra tekrar koşmak. Papatyaların çıktığı şu günlerde papatyaların arasında dolaşmak ve polen kokusunu hissetmektir, zehirli gazları içine çekmek değil.

Gökyüzündeki bulutlara bakarak mutlu olan çocuk yürekleri, annesinin pasta yapması ile sevinçten havalara uçan çocukluk anıları. Günlüklerine ne yaptığını ayrıntıları ile kaydeden ve okudukça gülen masumiyetlerin sahibi olmak, gülümsemenin en çok yakıştığı çocuklar…

Trafik ışıklarının olduğu yerde üstü başı kötü, saçları darmadağın elinde bir paket mendil satan ya da bir bez parçası ile arabaların camlarını silmeye kalkan aynı çocuklar mı?  Her cam yüzlerine kapanırken, o arabadan öbürüne koştururken yeşil ışığın yanmasından bile korkmadan giden çocuklar, daha geçen yıl uçurtmalarını özgürce evlerinin bahçesinden uçurmuyorlar mıydı? Uçurtmaları hangi avcı topladı ve evine götürüp karanlık bir mahzene kapattı? Gözlerinde hayal kurmayı unutan bakışlar bu çocukların mı? Üzerine kimyasal bombalar yağan, evi buldozerlerle yıkılan çocukların hayal kurmaya bile tâkatları var mı acaba?

5 Nisan, Filistinli çocukların günüydü. Yarısından fazlası psikolojik desteğe ihtiyaç duyan bu çocukların, Suriye’de kardeşleri gazların içerisinde boğularak vefat etti. Sessiz sadâsız ayrıldılar bu dünyadan. Birçok hayali daha uçurduk gökyüzünden sonsuzluğa.

Çocuk olmak, masumiyettir. Dönüp çocuklarınıza bir bakın. Gözlerinde ne umutlar taşıyorlar? Siz o umutları yerine getirmek için bütün hayatınız boyu çalışacakken; ikizlerinin cesetleri ile gözyaşı döken baba ne hissediyor, anlayabiliyor musunuz?