Kiliseye gidip de bir perde arkasında, günahlarını bir papaza itiraf edenleri gördükçe, aklıma bu soru gelir. Gidiyorsun, yaptığın hataları, günahları birisine anlatarak itiraf ediyorsun. O da seni dinliyor ve günahlarından kurtuluyorsun. Sütten çıkmış ak kaşık oluyorsun. Hayatına devam ediyorsun. Her şey bu kadar kolay mı?

O zaman Hiroşima’ya bombayı atarak yüzbinlerce Japon’un ölmesine sebep olan kişi, bir duvar arkasında bu yaptığını bir papaza söylese her şey bitecek mi? O kadar insanın hakkına girmek, sonra onlardan bile özür dilemeden sadece birisine itiraf ederek temizlendiğine inanmak ne derece doğru?

Ben sadece Allah’a anlatıyorum hatalarımı. Önümde hiçbir duvar, pencere ve perde olmadan. Çünkü pencere sizi bir odaya hapseder. Pencere olmazsa duvar da olmaz. O zaman siz Allah’ın huzurunda olursunuz. Başınız öne eğik olsa da Tek Affedici’nin karşısında olursunuz. Eğer kapalı kapılar arkasında birisine anlatırsanız, onun size hiç bir faydası olmaz. Ama nerede olursanız olun, Allah’a anlatırsanız, ancak O sizi affeder.  

“Allah her günahı affeder mi?” diye bir öğrencim bana soru sormuştu. Ben din öğretmeni değilim, ama bana sormuştu. “Evet, ama gerçekten pişman olmuşsan” dedim. Sonra ona suç ve ceza’yı anlattım. Suç vardır, ama cezası da vardır. Eğer sen büyük bir suçu söylemez isen cezayı vicdanın çok ağır bir şekilde verir. Bu çok zordur. Kalbin her an üzerinde baskı yapar ve sonunda sen ezilirsin.

Bugüne kadar yaşadıklarımdan kimseyi sorumlu tutmadım. Ya da “neden?” diye sormadım. Ben hatalarımın uyarılarını sadece Allah’tan istedim. Ama kapalı bir pencere önünde de o hatalarımın affedileceğine inanmadım. Camiye her gittiğimde kalbimden Allah ile konuştum. Beni duyduğuna inandım. İnandıklarım gerçek oldu. Çünkü Allah beni her zaman duydu ve duyacak. Ama yaptığım hatalardan sıkıntı çekenlerden af dilemeyi de bildim. Çünkü kapalı duvarlar benim pişmanlığımı iletemez ki…