Çünkü o anda arkasında farklı bir şey bırakır. O günün hatırasını. Meselâ bu gün Perşembe, ama yarın aynı bu saatte Cuma olacak. Aynı şekilde 13-14-15… olarak  günler arka arkaya akıp giderken, zaman saatinin zemereği durmadan kuruluyordu. Tarihin şahitleri, eskinin hatıraları ve bugünün de günlükleri değil mi? Onlar da yazıldıklarında yeniydi, ama zaman ilerledikçe gerilerde kaldılar, eskidiler. Defterler bitince sandıklara kondular. Ve orada açılmayı bekleyen bir hazine oldular. 

Meselâ Suriyeli bir çocukla, savaşın olmadığı yerdeki bir çocuğa kalem kâğıt verilse ve “Dün ne yaptın?” diye sorulsa iki cevapta çok farklı olur. Bu yüzden günlükler kişiliklerimizi yansıtır. Bazıları kimse okumasın diye bu yüzden kilitler. Zamanın geçmesi bizi de değiştiriyor. Meselâ geçen yıl yazdıklarıma bakınca, bu yıl daha büyüdüğümü görebiliyorum. İnsanların hepsi bir yıl içinde daha farklı görünmeye başlıyormuş. İyi olmak daha zor olmaya başlıyormuş. Meselâ çocukken gördüğüm bir çok görüntünün hayali olduğunu anlıyormuşum. Ama tek değişmeyen şey; duvarda asılı olan saat oluyor.

Zamanın kıymetini anlamak için geçmişte bir enstitü bile kurulmuş. Hayali bile olsa en fazla beğendiğim kitap isimlerinden birisi; “Saatleri Ayarlama Enstitüsü”. O zaman anladım ki herkesin saatlerini ayarlaması gerekiyor. Zamanı durdurmak mumkün değil. Saniyeler durmadan ilerliyor, hep değişiyor O zaman biz de kendimizi ayarlayalım. 

İyilik yapmanın vakti yoktur, eğer kendi hayat saatimizi “iyilik” için ayarlar isek; saatimiz ilerlese de o iyilikler orada kalacaktır ve ömrümüz bittiğinde yani saatimiz durduğunda bizi ilerleten adımlarımız onlar olacaktır.